Bir Santa Ana'nın vadesi geldiğini ne duydum ne de okudum, ama biliyorum ve bugün gördüğüm neredeyse herkes de bunu biliyor. Bunu biliyoruz çünkü hissediyoruz. Bebek korkuyor. Hizmetçi somurtuyor. Telefon şirketi ile azalan bir tartışmayı yeniden canlandırıyorum, sonra havada olana verilen kayıplarımı kesiyorum ve uzanıyorum.
(I have neither heard nor read that a Santa Ana is due, but I know it, and almost everyone I have seen today knows it too. We know it because we feel it. The baby frets. The maid sulks. I rekindle a waning argument with the telephone company, then cut my losses and lie down, given over to whatever is in the air.)
Joan Didion'un "Bethlehem'e doğru eğilmesi" nde, yazar, etrafındaki kişilerin ruh halini ve davranışını etkileyen yaklaşan Santa Ana rüzgarlarının konuşulmamış bir farkındalığını yansıtıyor. Rüzgarlarla ilgili resmi duyuruların olmamasına rağmen, varlıkları karşılaştığı herkes tarafından derinden hissedilir. Bu sezgisel anlayış, doğanın insan duygularını ve etkileşimlerini nasıl etkileyebileceğini gösteren insanları çevrelerine bağlayan ortak bir bilinç ortaya çıkarır.
Didion, Santa Ana rüzgarlarının getirdiği rahatsızlığın özünü yakalar, kendi ajitasyonunu ve yakındaki kişilerin huzursuzluğunu tanımlar. Kıvrılayan çocuğun ve sultan hizmetçinin sözü, havadaki yaygın gerilimi vurgular. Bu atmosferik kaydırma, Didion'un hayal kırıklıklarından ayrılmasını isteyen, sonuçta rüzgarların kaçınılmaz etkisine ve çağrıldıkları kolektif ruh haline yenik düşüyor ve etrafındaki dünyaya duyarlılığını sergiliyor.