Kendimizi bir şeye istediğimiz ya da bir şeye ihtiyacımız olduğunu düşünmeye başladığımızda, sahip olmamızın pragmatik bir zorunluluk olduğunu değil, sahip olduğumuz ahlaki bir zorunluluktur, o zaman moda delilere katıldığımız zamandır ve o zamanlar karada histerinin ince sızlanması duyulduğunda ve o zaman kötü sorun yaşadığımız zamandır. Ve zaten orada olduğumuzdan şüpheleniyorum.
(When we start deceiving ourselves into thinking not that we want something or need something, not that it is a pragmatic necessity for us to have it, but that it is a moral imperative that we have it, then is when we join the fashionable madmen, and then is when the thin whine of hysteria is heard in the land, and then is when we are in bad trouble. And I suspect we are already there.)
"Beytüllahim'e doğru eğiliyor" çalışmalarında Joan Didion, arzu ve ihtiyaçlarımızla ilgili kendini aldatma kavramını araştırıyor. Kendimizi, isteklerimizin sadece kişisel seçimler değil, ahlaki yükümlülükler olduğuna ikna ettiğimizde, gerçeklikle dokunma riskiyle karşı karşıya kaldığımız konusunda uyarıyor. Bu değişim, zorunluluk ve takıntı arasındaki sınırların bulanıklaştığı ve toplum için güvencesiz bir durum olduğunu gösteren kolektif bir histeriye yol açabilir. Didion, bu fenomenin çağdaş kültürde zaten yaygın olduğunu göstermektedir.
Yazar, bu zihin durumunun arzuları algılanan ahlaki zorunluluklara dönüştürdüğünü ve mantıksız davranışlara ve düşüncelere yol açtığına dikkat çekiyor. Bu tür kendini aldatma, insanların pragmatik akıl yürütmeden ziyade "ahlaki" inançları üzerinde hareket etmeye mecbur hissettikleri yaygın bir histeri iklimi yaratır. Didion’un analizi, yanlış bir etik aciliyet duygusunu dikte etme, ele almamız gereken daha derin bir toplumsal halsizliği vurgulamak için tehlikeler üzerinde uyarıcı bir düşünce görevi görüyor.