Beni rahatsız etmedikleri sürece aptal insanlarla veya İsa ucubeleriyle ağırlaşmanın hiç anlamı görmedim. Kendimiz için yaptığımız kadar garip ve acımasız bir dünyada, başka birini parçalamadan barış ve kişisel mutluluğu bulabilen herkesin yalnız kalmayı hak ettiğini anlıyorum. Dünyayı miras almayacaklar, ama o zaman ben de olmayacağım ... ve ben de asla barış ve mutluluk bulamayacağım fikriyle yaşamayı öğrendim. Ama bildiğim sürece, her ikisinden de birine ellerimi alabileceğim oldukça iyi bir şans var, yüksek noktalar arasında elimden gelenin en iyisini yapıyorum.
(I have never seen much point in getting heavy with stupid people or Jesus freaks, just as long as they don't bother me. In a world as weird and cruel as this one we have made for ourselves, I figure anybody who can find peace and personal happiness without ripping off somebody else deserves to be left alone. They will not inherit the earth, but then neither will I... And I have learned to live, as it were, with the idea that I will never find peace and happiness, either. But as long as I know there's a pretty good chance I can get my hands on either one of them every once in a while, I do the best I can between high spots.)
Hunter S. Thompson'un "Büyük Köpekbalığı Avı" nın bu alıntısında yazar, inançları aptal bulduğu, kişisel alan arzusunu vurgulayanlara karşı ilgisizliğini ifade ediyor. Dünyanın sertliğini ve tuhaflıklarını kabul eder ve başkalarına zarar vermeden mutluluğu bulabilenleri takdir eder. Thompson'un pragmatik görüşü, kalıcı barış veya mutluluk elde etmeyi beklemese de, ara sıra sevinç anlarına değer verdiğini göstermektedir.
Bu perspektif daha geniş bir insan deneyimi anlayışını yansıtır. Thompson, memnuniyet mücadelesini ve mutluluğun kısa doğasını tanır ve hayatı farkındalıkla gezinmenin önemli olduğunu bildirir. Hayatın en yüksek ve alçaklarına yönelik tutumu, çevremizdeki acıların kabulü ile kısa, anlamlı deneyimler arayışı arasındaki dengeyi gösterir.