Bu alıntı, hikaye anlatımında ve medyada sıklıkla görülen ilgi çekici bir dinamiği vurguluyor: iyiyle kötü arasındaki görsel ve tematik karşıtlık. İyilik doğası gereği güçlü olsa da (nezaket, dürüstlük ve ahlaki netlik gibi erdemleri taşısa da) çekiciliği bazen genellikle daha büyük bir karizma, cazibe veya heyecanla tasvir edilen kötülüğün cazibesi tarafından gölgede bırakılabilir. Filmler ve medya, kötü adamları çarpıcı görüntülerle, karmaşık kişiliklerle ve izleyicileri içine çeken, kötülüğü gerçekte olduğundan daha çekici gösteren heyecan verici anlatılarla tasvir etme eğilimindedir. Bu, iyilik gösterisinin izleyicilerde duygusal ve görsel yankı uyandırmasını sağlamak için özenle çalışması gereken yaratıcılar ve hikaye anlatıcıları için bir zorluk teşkil edebilir. İyiliğin gücü, özgünlüğünde ve ahlaki gücünde yatar, ancak bu her zaman popülerliğe veya anında çekiciliğe dönüşmez. Çoğu zaman izleyiciler, karmaşıklıkları veya asi çekicilikleri nedeniyle ahlaki açıdan belirsiz veya daha karanlık karakterlere yönelirler ve bu da dikkatleri iyilik erdeminden uzaklaştırabilir. Bu alıntı hikaye anlatıcıları için önemli bir sorumluluğun altını çiziyor: İyiliği, ahlaki bütünlüğü ilgi çekici hikaye anlatımıyla dengeleyen ilgi çekici ve çekici bir şekilde sergilemek. Aynı zamanda izleyicileri kendi algıları üzerinde düşünmeye de davet ediyor: Kötülüğün yüzeysel cazibesinden mi daha çok etkileniyoruz, yoksa görsel olarak daha az büyüleyici olsa bile iyiliğin derin, kalıcı gücünün farkında mıyız? Sonuçta, iyiliği çekici kılmak, medya ve hikaye anlatımı yoluyla daha ahlaki ve şefkatli bir toplum yetiştirmede hayati bir görevdir. Bu, erdemleri yükseltmek ve izleyicileri iyiliğin gerektirdiği takdire şayan nitelikleri takdir etmeye ve bunlara talip olmaya teşvik etmekle ilgilidir.