Henri Charrière'in "Papillon" kitabında otorite ve kontrolün doğasını yansıtan önemli bir alıntı var. Mahkumlara göz kulak olmakla görevlendirilenlerin çoğu zaman mahkumlar kadar yozlaşmış veya suçlu olabileceği fikrinin altını çiziyor. Bu gözlem, kanun ve düzeni koruyanların, denetlemeleri gereken kişilerle benzer ahlaki kusurlar sergileyebileceği bir yolsuzluk döngüsünü akla getiriyor.

III. Napolyon'un bu alıntısı, adalet sistemi ve onun çalıştırdığı bireyler hakkında daha geniş bir yorumu göstermektedir. Kimin kanunu uygulamaya ve toplumu korumaya gerçekten uygun olduğu konusunda soruları gündeme getiriyor, gücün şüpheli saiklere sahip kişileri çekebileceğini ve sonuçta kanunları çiğneyenlerle kanun uygulayıcıları arasındaki çizginin önemli ölçüde bulanıklaşabileceği bir sisteme yol açabileceğini vurguluyor.