Çocuklarımız söz konusu olduğunda çoğumuz oldukça benciliz. Onlardan bir şeyler istiyoruz: aşk, onları iyi görmenin memnuniyeti vb. Pek çok ebeveyn sadece çocuklarının en iyi ilgisini düşünmez. Oh, ona dudak hizmeti ödeyebilirler, ama gerçekten kendilerini, ebeveynlikten aldıklarını düşünüyorlar.
(Most of us are quite selfish when it comes to our children, you know. We want things from them: love, the satisfaction of seeing them do well, and so on. Plenty of parents don't think just of their child's best interest. Oh, they may pay lip service to it, but they really think of themselves, of what they get from parenting.)
Alexander McCall Smith'in "Emma" adlı kitabından alıntı, ebeveynliğin karmaşık doğasını anlayışlı bir şekilde ele alıyor. Birçok ebeveynin öncelikle çocuklarından aşk ve doğrulama arzuları tarafından motive edildiğini göstermektedir. Bu perspektif, ebeveyn sevgisinin kişisel beklentiler ve ihtiyaçlarla iç içe geçebileceği bir eğilimi vurgular.
Dahası, ebeveynlerin çocuklarının en iyi çıkarlarına öncelik verdiğini iddia edebilse de, eylemlerinin genellikle kendi tatminlerine odaklandığını ortaya koyuyor. Bu eleştiri, ebeveynliğin arkasındaki gerçek motivasyonlar üzerine düşünmeyi teşvik eder ve ebeveynlerin eylemlerinin çocuklarının büyümesi ve mutluluğu için gerçekten faydalı olup olmadığını düşünmeleri için zorlar.