Yaşamak istemiyorum ... ilk kez, sabah, çıplak cildinde soğuk hissetmek için kim kalktı? Gecenin biraz yaşamak için daha fazla yorgunluk alamadığı sonuncusu kim yatacaktı? Zaten ağlıyordu, çok fazla küçük hayvan, çayırda çok fazla çim telinin olduğunu ve hepsini alamadığımızı düşünüyordu?
(Not want to live ... Who got up the first, in the morning, just to feel cold on his bare skin? Who was going to bed the last last when she couldn't get fatigue any more, to live a little bit of the night? Who was already crying, thinking that there were so many little animals, so many strands of grass in the meadow and that we could not take them all?)
Jean Anouilh'in "Antigone" dan bu alıntı derin bir varoluşsal tefekkür duygusunu yansıtıyor. Şafak soğukluğu ve gecenin yalnızlığı gibi yaşamın sert gerçekleriyle karşı karşıya olan bireylerin mücadelelerini yakalar. Birinin sadece soğuk algınlığını deneyimlemek için erken kalktığından bahsedilmesi, doğa ile derin bir bağlantıyı ve beraberinde gelen güvenlik açığı hissini vurgular. Yaşamın amacı ve ona eşlik eden üzüntünün kaçınılmazlığı hakkında sorular ortaya çıkarır.
Çayırdaki sayısız hayvan ve çim bıçakları üzerinde ağlamanın görüntüleri bir kayıp duygusu ve varoluş sınırlamaları önermektedir. Bağlantı özlemi ve yaşamın güzelliği ve kırılganlığı konusunda ezici bir farkındalık iletir. Anouilh'in yazımı, hem şaşkınlık hem de üzüntü dolu bir dünyada duygularıyla boğuşarak insanlığın düşünceli durumunu yakalar.