Altyazıları olmayan ve tanınmadan sansürlenmemiş anlaşılmaz, aşırı içkiz, soyut bir filmde bile, bir çeşit güzellik için susadık. Korku ya da öfke olmadan yıllarca ilk kez halka açık bir yerde olmanın, bir gösteri, protesto miting, ekmek çizgisi veya halka açık bir infaz olmayan bir yabancı kalabalığıyla birlikte olmak için bir merak duygusu vardı ... kısa bir süre için toplu olarak, sadece aşırı acılarla kavrayabilecek ve sanat yoluyla ifade edilebilecek korkunç bir güzellik yaşadık.
(We were thirsty for some form of beauty, even in an incomprehensible, overintellectual, abstract film with no subtitles and censored out of recognition. There was a sense of wonder at being in a public place for the first time in years without fear or anger, being in a place with a crowd of strangers that was not a demonstration, a protest rally, a breadline or a public execution...For a brief time we experienced collectively the kind of awful beauty that can only be grasped at through extreme anguish and expressed through art.)
Alıntı, kaos ve umutsuzluk ortasında güzellik için derin bir özlemi yansıtır ve sanatın zor zamanlarda sahip olabileceği güçlü etkiyi vurgular. Yazar, soyut doğasına ve altyazıların eksikliğine rağmen bir merak ve güzellik duygusu sunan bir filme katıldığını anlatıyor. Bu deneyim, korku, protestolar ve halkın acı çekmesinin egemen olduğu son yılların ortak travmasıyla tam bir tezat oluşturuyor, bu da anı özellikle önemli ve değerli hissettiriyor.
Nafisi, sanatta teselli bulma konusundaki kolektif deneyimini vurgular, bu tür anların acı ile çevrili olsa bile derin güzellik duygularını uyandırabileceğini düşündürmektedir. Bu deneyimin kamusal bir alandaki geçici doğası, bağlantı ve yansıma için nadir bir fırsat yakalar ve bize ruhlarımızı en karanlık zamanlarda yükseltmek için sanatın aşkın gücünü hatırlatır.