O gün sınıftan ayrıldığımda, onlara kendimin ne keşfetmeye başladığımı söylemedim: Kendi kaderimiz Gatsby'ye ne kadar benziyordu. Geçmişi tekrarlayarak hayalini yerine getirmek istedi ve sonunda geçmişin öldüğünü, şimdiki bir sahte olduğunu ve gelecek olmadığını keşfetti. Bu, kolektif geçmişimiz adına gelen ve hayatımızı rüya adına mahvetmiş olan devrimimize benzemiyor muydu?
(When I left class that day, I did not tell them what I myself was just beginning to discover: how similar our own fate was becoming to Gatsby's. He wanted to fulfill his dream by repeating the past, and in the end he discovered that the past was dead, the present a sham, and there was no future. Was this not similar to our revolution, which had come in the name of our collective past and had wrecked our lives in the name of dream?)
Azar Nafisi'nin anılarında, hayatı ile Gatsby arasındaki rahatsız edici paralellikleri fark ettiğinde dersten sonra bir an yansıtır. Gatsby'nin geçmişe olan takıntısı ve bir rüya arayışı nihayetinde düşüşüne yol açtı, çünkü geçmişin yeniden canlandırılamayacağını ve şimdiki ona gerçek bir vaat sunmuyor. Bu vahiy, Nafisi'yi Gatsby’nin kaderi ile kendi toplumunun devrimi arasında bir bağlantı kurmaya teşvik ediyor, bu da görkemli bir geçmişi geri almayı amaçlıyor, ancak umutsuzluk ve tatminsiz hayallerle sonuçlandı.
Nafisi'nin içgörü, bugünün gerçeklerini görmezden gelirken geçmişte kök salabilecek idealleri takip etme ironisini vurgular. Tıpkı Gatsby’nin hayatı ulaşılamaz arzularının etrafında çöktüğü gibi, devrimlerinin gerçekten halkına hizmet edip etmediğini veya sadece yıkıcı olan bir rüyayı yürürlüğe koyup çıkarmadığını sorguluyor. Bu hayallerin peşinde, edebiyat ve gerçek yaşam arasındaki ortak bir trajediyi yansıtan bir çıkmaza yol açabileceğini öne sürüyor.