და მაინც მან თავი მოიძია სასწავლო მანქანების მიერ. მთელი საჯარო სკოლა იყო მიმართული დავალებით, რომელიც მის მარცვლეულს ეწინააღმდეგებოდა: სკოლა იქ არ იყო ინფორმირებული ან განათლებულიყო, არამედ ჩამოსხმა და მკაცრად შეზღუდული ხაზების გასწვრივ. ეს იყო მათი მემკვიდრეობითი კულტურის კავშირი და ეს კულტურას, მთლიანობაში, ახალგაზრდებს აყალიბებდა. იგი მის მოსწავლეებს მიაყენა;
(And yet he felt repelled by the teaching machines. For the entire Public School was geared to a task which went contrary to his grain: the school was there not to inform or educate, but to mold, and along severely limited lines. It was the link to their inherited culture, and it peddled that culture, in its entirety, to the young. It bent its pupils to it; perpetuation of the culture was the goal, and any special quirks in the children which might lead them in another direction had to be ironed out.)
პროტაგონისტი განიცდის ღრმა გრძნობას საგანმანათლებლო მეთოდების მიმართ, რაც პრიორიტეტს უწევს ნამდვილ სწავლებას. სასკოლო სისტემა უფრო მეტად არის ორიენტირებული მოსწავლეების ჩამოყალიბებაზე, წინასწარ განსაზღვრული კულტურული ჩამოსხმის მოერგებაზე, ვიდრე ჭეშმარიტი ცოდნის ან კრიტიკული აზროვნების შთაგონება. ეს მიდგომა, როგორც ჩანს, შემზღუდავია და ეწინააღმდეგება მის პიროვნულ რწმენას, რადგან ის მიზნად ისახავს დამკვიდრებული კულტურული ნორმების განადგურებას ინდივიდუალურობისა და უნიკალური პერსპექტივების ჩახშობით.
ეს კრიტიკული შეხედულება ხაზს უსვამს დაძაბულობას ტრადიციულ განათლებასა და პიროვნული ზრდის საჭიროებას შორის. იმის ნაცვლად, რომ ხელი შეუწყოს ძიებასა და შემოქმედებითობას, ინსტიტუტი ცდილობს შეინარჩუნოს სტატუს კვო, აღმოფხვრას ნებისმიერი თვისება, რამაც შეიძლება მოსწავლეები ჩამოართვას დამკვიდრებულ კულტურულ მონათხრობს. ამ კონტექსტში, პროტაგონისტი გრძნობს თავს გაუცხოებულად, დაჭერილი გაგების სურვილსა და სისტემურ ბარიერებს შორის, რომლებიც პრიორიტეტს უწევს ინტელექტუალურ თავისუფლებას.