პროტაგონისტი განიცდის ღრმა გრძნობას საგანმანათლებლო მეთოდების მიმართ, რაც პრიორიტეტს უწევს ნამდვილ სწავლებას. სასკოლო სისტემა უფრო მეტად არის ორიენტირებული მოსწავლეების ჩამოყალიბებაზე, წინასწარ განსაზღვრული კულტურული ჩამოსხმის მოერგებაზე, ვიდრე ჭეშმარიტი ცოდნის ან კრიტიკული აზროვნების შთაგონება. ეს მიდგომა, როგორც ჩანს, შემზღუდავია და ეწინააღმდეგება მის პიროვნულ რწმენას, რადგან ის მიზნად ისახავს დამკვიდრებული კულტურული ნორმების განადგურებას ინდივიდუალურობისა და უნიკალური პერსპექტივების ჩახშობით.
ეს კრიტიკული შეხედულება ხაზს უსვამს დაძაბულობას ტრადიციულ განათლებასა და პიროვნული ზრდის საჭიროებას შორის. იმის ნაცვლად, რომ ხელი შეუწყოს ძიებასა და შემოქმედებითობას, ინსტიტუტი ცდილობს შეინარჩუნოს სტატუს კვო, აღმოფხვრას ნებისმიერი თვისება, რამაც შეიძლება მოსწავლეები ჩამოართვას დამკვიდრებულ კულტურულ მონათხრობს. ამ კონტექსტში, პროტაგონისტი გრძნობს თავს გაუცხოებულად, დაჭერილი გაგების სურვილსა და სისტემურ ბარიერებს შორის, რომლებიც პრიორიტეტს უწევს ინტელექტუალურ თავისუფლებას.