პროტაგონისტი ასახავს მის ბავშვობის რწმენაზე, რომელიც ფესვგადგმულია იმ აზრში, რომ სამართლიანობა საბოლოოდ გაიმარჯვებდა და უდანაშაულო დაცული იქნებოდა ზიანისგან. ამასთან, სრულწლოვანებში მისმა გამოცდილებამ დაარღვია ეს ოპტიმიზმი, რაც გამოავლინა მკაცრი რეალობა, სადაც უსამართლობა შენარჩუნებულია და ჩაგვრის ციკლი უნებლიეთ გრძელდება.
ის შენიშნავს, რომ სანამ ძველი მჩაგვრელები შეიძლება შეიცვალოს, ახლები წარმოიქმნება მათი ადგილის დასაკავებლად, შორეულ ქვეყნებიდან თუ ნაცნობ უბნებში. ამ ციკლს თან ახლავს მოტყუების მუდმივი ბარიერი, ახალი სიცრუეები წარმოიქმნება ძველი, ხშირად გაძლიერებული იმ საფრთხეებით, რომლებიც დროის გამოცდას წარმოადგენდა, რის გამოც მისი იმედგაცრუება ტოვებს მსოფლიოს შესაძლებლობებს ჭეშმარიტი სამართლიანობისთვის.