მაგრამ მის შიგნით ლტოლვა კიდევ უფრო გაიზარდა, ზედმეტი ძალა უნდა იყოს მარტო. ჩაკეტილი ცარიელ ოთახში, მთლიანად უნებლიე, ჩუმად და ხუჭუჭა. გაჭიმული, არ არის საჭირო ლაპარაკი, არ არის საჭირო გადაადგილება. არ არის საჭირო ვინმეს გაუმკლავდეს ან რაიმე პრობლემა. და არავინ იცის, სად ვარ, მან უთხრა საკუთარ თავს. ეს, როგორც ჩანს, უღიმღამოდ, ძალიან მნიშვნელოვანი; მას სურდა უცნობი და უხილავი
(But the longing within him had grown even greater, the overpowering need to be alone. Locked in an empty room, entirely unwitnessed, silent and supine. Stretched out, not needing to speak, not needing to move. Not required to cope with anyone or any problem. And no one will even know where I am, he told himself. That seemed, unaccountably, very important; he wanted to be unknown and invisible, to live unseen.)
ფილიპ კ. დიკის "Ubik" - ში, პროტაგონისტი განიცდის მარტოობის დიდ სურვილს, აძლიერებს მის სურვილს, რომ თავი დააღწიოს გარე სამყაროს მოთხოვნებს. ის სურს, რომ იყოს სრულიად ცარიელ სივრცეში, თავისუფლდება ურთიერთქმედების აუცილებლობისგან ან დაპირისპირების აუცილებლობისგან. იზოლაციისთვის ეს ინტენსიური ლტოლვა მისთვის ღრმად მნიშვნელოვანია, რადგან ის ითვალისწინებს სახელმწიფოს, სადაც ის შეიძლება არსებობდეს ყოველგვარი სოციალური ვალდებულებებისა და მოლოდინების გარეშე. შეუმჩნეველი სურვილი ხაზს უსვამს მის პიროვნულ თავისუფლების საჭიროებას.
უფრო მეტიც, უხილავობის ეს სურვილი ცხადყოფს გაუცხოების და თვითგადარჩენის უფრო ღრმა თემებს. პერსონაჟის ჩაკეტვა ჩუმად ჩაკეტვა ასახავს ბრძოლას თვითმყოფადობასთან და სოციალური ინტერაქციის ზეწოლასთან. ის ფანტასტიკურად ახდენდა ცხოვრებას, რომელიც ცხოვრობდა მწუხარე თვალებისგან, სადაც მას შეუძლია გულწრფელად გათიშოს საზოგადოებრივი მოთხოვნები. ანონიმურობის ეს ლტოლვა არა მხოლოდ ხაზს უსვამს მის შინაგან არეულობას, არამედ იწვევს მკითხველს განიხილოს ადამიანის არსებობის სირთულეები და გაქცევის მომენტები.