Catch-22. ყველას, ვისაც სურს საბრძოლო მოვალეობის შესრულება, ნამდვილად არ არის გიჟური. მხოლოდ ერთი დაჭერა იყო და ეს იყო Catch-22, სადაც მითითებულია, რომ საკუთარი უსაფრთხოების შეშფოთება იმ საფრთხეების ფონზე, რომელიც რეალური და დაუყოვნებლივი იყო, იყო რაციონალური გონების პროცესი. ორრი გიჟდებოდა და შეიძლება დასაბუთებული ყოფილიყო. ყველაფერი რაც მან უნდა გაეკეთებინა, იკითხა; და როგორც კი ის
(Catch-22. Anyone who wants to get out of combat duty isn't really crazy. There was only one catch and that was Catch-22, which specified that a concern for one's own safety in the face of dangers that were real and immediate was the process of a rational mind. Orr was crazy and could be grounded. All he had to do was ask; and as soon as he did, he would no longer be crazy and would have to fly more missions. Orr would be crazy to fly more missions and sane if he didn't, but if he was sane he had to fly them. If he flew them he was crazy and didn't have to; but if he didn't want to he was sane and had to.)
"Catch-22"-ში ჯოზეფ ჰელერი ასახავს პარადოქსის კონცეფციას, რომელიც კონფლიქტურ სიტუაციაში მყოფ პირებს ხაფანგში აყენებს მათ სისულელესა და მოვალეობასთან დაკავშირებით. პერსონაჟი ORR განასახიერებს ამ დილემას; რეგულაცია არსებითად ამტკიცებს, რომ ჯარისკაცმა უნდა აჩვენოს შეშფოთება, რომ საკუთარი უსაფრთხოება ჩაითვალოს საბრძოლო და არასასურველი საბრძოლველად. ამასთან, იმ მომენტში, როდესაც ერთი აღიარებს საფრთხეებს და ეძებს რელიეფს, ისინი თვლიან, რომ გულწრფელად თვლიან და უნდა განაგრძონ მონაწილეობა საშიში მისიებში.
ეს ქმნის აბსურდულ მარყუჟს, სადაც საშიშროების თავიდან აცილების სურვილს უდრის საღი აზროვნებას, მაგრამ იმის აღიარებით, რომ სურვილი ხელს უშლის ფრენის მისიების საფრთხეების გაქცევას. ამ დაჭერის ჰელერის პორტრეტი მოიცავს ომის ალოგიკურ და ბიუროკრატიულ ბუნებას, რაც ასახავს ადამიანის მსჯელობის უფრო ფართო სირთულეებსა და ასეთ დაუსაბუთებელ გარემოებებში ხაფანგში მყოფი სისტემების გამოწვევებს.