ისინი ცდილობენ ჩემს მკვლელობას, იოსარიანმა უთხრა მას მშვიდად. არ ცდილობს შენს მკვლელობას, კლევინგერმა ტიროდა. შემდეგ რატომ სროლენ ისინი? იოსარიანმა ჰკითხა. მათ ყველას სროლები აქვთ, უპასუხა კლევინგერმა. ისინი ცდილობენ ყველას მოეკლათ. და რა განსხვავებას ქმნის?
(They're trying to kill me, Yossarian told him calmly.No one's trying to kill you, Clevinger cried.Then why are they shooting at me? Yossarian asked.They're shooting at everyone, Clevinger answered. They're trying to kill everyone.And what difference does that make?)
ჯოზეფ ჰელერის რომანში "Catch-22", მნიშვნელოვანი დიალოგი ვითარდება იოსარიანსა და კლევინგერს შორის, რაც ხაზს უსვამს ომის აბსურდულობას. იოსარიანი გამოხატავს შიშს, რომ მიზანმიმართული იყოს და ეუბნება კლევინგერს, რომ ხალხი ცდილობს მის მოკვლას. ამის საპირისპიროდ, Clevinger ამტკიცებს, რომ არავინ არის კონკრეტულად იოსარიანის შემდეგ, არამედ ყველას საფრთხის წინაშე დგას, რადგან ტყვიები განურჩევლად დაფრინავენ. ეს გაცვლა ცხადყოფს ომის ქაოტურ და ირაციონალურ ბუნებას, სადაც ინდივიდუალური შეშფოთება დაჩრდილებულია კოლექტიური საფრთხით.
საუბარი ხაზს უსვამს წიგნის მნიშვნელოვან თემას: ჯარისკაცთა შორის უმწეობის და პარანოიის გავრცელებული გრძნობა. Yossarian– ის მარტივი, მაგრამ ღრმა შეკითხვა იმის შესახებ, თუ რა განსხვავებაა კონკრეტულად მიზნად ისახავს ან სხვებთან რისკის ქვეშ ყოფნას შორის, ხაზს უსვამს მათი მდგომარეობის სისულელეებს. საბოლოო ჯამში, საომარი მოქმედებების აბსურდულობა აშკარა ხდება, რადგან რეალობა იმაში მდგომარეობს, რომ ყველას ექვემდებარება იგივე საშიში გარემო, რასაც იწვევს ეგზისტენციალური დაბნეულობა და ბრძოლა გადარჩენისთვის.