ქრისტიანობა არის უწყვეტობის და უწყვეტობის რელიგიაც. საუბარია იმაზე, თუ რა რჩება იგივე და რა იცვლება თვალის დახამხამებაში. ორივე აუცილებელი ჭეშმარიტებაა, მაგრამ ხანდახან მნიშვნელოვანია ხაზი გავუსვა უწყვეტობას, უეცარ ნახტომს, ხეზე ასვლას, ზაქეოს, და წმინდას ჩამოსვლისას.
(Christianity is a religion of continuity and discontinuity as well. It's about what stays the same and what changes in the twinkling of an eye. Both are necessary truths, but sometimes it's important to accentuate the discontinuity, the sudden leap, the way you go up a tree, Zacchaeus, and come down a saint.)
ეს ციტატა ლამაზად ასახავს დინამიურ დაძაბულობას ქრისტიანული რწმენის გულში - ბალანსი მუდმივობასა და ტრანსფორმაციას შორის. მოსაზრება, რომ ქრისტიანობა მოიცავს როგორც უწყვეტობას, ასევე უწყვეტობას, ხაზს უსვამს მის ღრმა აღიარებას, რომ ადამიანთა ცხოვრება და სულიერი მოგზაურობა გამოირჩევა სტაბილურობით, ისევე როგორც გადამწყვეტი ცვლილებების მომენტებით. ხშირად სულიერი ზრდა წარმოდგენილია, როგორც ეტაპობრივი პროცესი, ხაზს უსვამს მუდმივ შეუპოვრობას; მიუხედავად ამისა, არის გადამწყვეტი შემთხვევები - "უეცარი ნახტომები" - რომლებიც განსაზღვრავენ ჩვენს ტრანსფორმაციას. ზაქეის ბიბლიური ისტორია ამის მაგალითია: გადასახადების ამკრეფი, რომელიც ხვდება იესოს და განიცდის მყისიერ, ღრმა ცვლილებას, რაც მას სხვა ადამიანად აქცევს. ასეთი მომენტები ხაზს უსვამს რწმენის გარდამქმნელ ძალას - რომ ერთმა შეხვედრამ ან გაცნობიერებამ შეიძლება მოულოდნელად გადაიყვანოს ვინმე ზღურბლზე ერთი მდგომარეობიდან მეორეში. ამ მომენტების ამოცნობა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია, რადგან ისინი გვახსენებენ, რომ რწმენის ზრდა არ არის მხოლოდ დამატებითი გაუმჯობესება, არამედ შეიძლება მოიცავდეს ღვთაებრივ ჩარევებს ან მოულოდნელ ძვრებს, რომლებიც ხელახლა განსაზღვრავს ჩვენს იდენტობას. როგორც უწყვეტობის, ისე უწყვეტობის გათვალისწინება მორწმუნეებს მოუწოდებს დააფასონ თავიანთი ტრადიცია და მემკვიდრეობა, ხოლო ღია დარჩეს რადიკალური ტრანსფორმაციებისთვის - ეს „ნახტომები“, რომლებიც შეიძლება მოითხოვონ, რომ თავი დავანებოთ ჩვენს ძველ მეს და მივიღოთ ცხოვრებისა და აზროვნების ახალი გზები. ეს პერსპექტივა ხელს უწყობს გამძლეობასა და თავმდაბლობას, იმის აღიარებას, რომ ცვლილება არის სულიერი სიმწიფის განუყოფელი ნაწილი და რომ ხშირად მიღწევები მოულოდნელად მოდის და ანათებს ჩვენს გზას ისე, რომ ვერ ველოდით - ზოგჯერ თვალის დახამხამებაში.
