მომეცი ამაღლებული სიღარიბის საგანძური: ნება მიეცი ჩვენი წესრიგის განმასხვავებელ ნიშანს იყოს ის, რომ მას არაფერი აქვს მზის ქვეშ, შენი სახელის სადიდებლად და რომ მას სხვა სამკვიდრო არ აქვს, გარდა მათხოვრობისა.
(Grant me the treasure of sublime poverty: permit the distinctive sign of our order to be that it does not possess anything of its own beneath the sun, for the glory of your name, and that it have no other patrimony than begging.)
📖 Francis of Assisi
ეს ციტატა განასახიერებს სულიერი თავმდაბლობის ღრმა გამოხატულებას და ჭეშმარიტი უბრალოებისკენ სწრაფვას. ის მხარს უჭერს მატერიალურ საკუთრებას მოწყვეტილ ცხოვრებას და ხაზს უსვამს, რომ ნამდვილი სიმდიდრე მდგომარეობს არა მატერიალურ სიმდიდრეში, არამედ გულის სიწმინდეში და ერთგულებაში. სურვილი „ამაღლებული სიღარიბის“ ასახავს ვალდებულებას, უარი თქვას ამქვეყნიურ მიჯაჭვულობაზე, რითაც ხელს უწყობს ჭეშმარიტი ნდობის გარემოს ღვთიური უზრუნველყოფის მიმართ. ასეთი მიდგომა უბიძგებს ინდივიდებს, დაინახონ საკუთრება, როგორც გარდამავალი და უმნიშვნელო სულიერი სრულყოფის წინაშე, ხელს უწყობს უბრალო ცხოვრების წესს, რომელიც ცდილობს აღმოფხვრას სიხარბე ან მიჯაჭვულობა შექმნილი ბარიერები. იგი ასევე ხაზს უსვამს თავმდაბლობასა და ღვთაებრივ მადლზე დაყრდნობით დაფუძნებულ ერთგულ იდენტობას, რაც გამოიხატება სიღარიბის აღთქმით. ხსენება, რომ არ გვაქვს მემკვიდრეობა, არამედ მათხოვრობა, ხაზს უსვამს თავმდაბლობას და რადიკალურ განშორებას, რაც ახასიათებს სულიერ გზას, რომელიც მიზნად ისახავს ღვთაებრივ მიზნებთან ერთიანობას. ეს დამოკიდებულება დაუპირისპირდება თანამედროვე ფასეულობებს, რომლებიც ხშირად წარმატებას აიგივებენ მატერიალურ სიმდიდრესთან და ითხოვენ ინტროსპექციისკენ, თუ რა წარმოადგენს ნამდვილ საგანძურს - რწმენის, თავმდაბლობისა და სამსახურის არამატერიალურ სათნოებებს. ასეთ ცხოვრებას შეუძლია ხელი შეუწყოს საერთო კავშირებს, შეამციროს გაუმაძღრობით გამოწვეული უთანასწორობა და გააძლიეროს საერთო მიზნის განცდა, რომელიც ფესვგადგმულია სულიერ სიმდიდრეში და არა მატერიალურ დაგროვებაში. საბოლოო ჯამში, ის იწვევს დაფიქრებას საკუთრების ბუნებაზე და უმაღლესი სათნოებებისკენ სწრაფვისკენ, შთააგონებს ადამიანს იპოვოს კმაყოფილება ზედაპირული სიმდიდრის საჭიროებაზე უარის თქმის გზით უფრო ღრმა სულიერი საგანძურის სასარგებლოდ.
