კლევინგერმა მართლა ფიქრობდა, რომ ის მართალი იყო, მაგრამ იოსარიანს ჰქონდა მტკიცებულება, რადგან უცნობმა პირებმა, რომლებმაც არ იცნობდნენ მას ცეცხლსასროლი იარაღით, ყოველ ჯერზე, როდესაც ის ჰაერში გაფრინდებოდა, რომ მათზე ბომბები დაეშვა და ეს საერთოდ არ იყო სასაცილო. თუ ეს არ იყო სასაცილო, უამრავი რამ იყო, რაც არც კი იყო მხიარული. არაფერი იყო სასაცილო იმის შესახებ, რომ პიანოსას
(Clevinger really thought he was right, but Yossarian had proof, because strangers he didn't know shot at him with cannons every time he flew up into the air to drop bombs on them, and it wasn't funny at all. And if that wasn't funny, there were lots of things that weren't even funnier. There was nothing funny about living like a bum in a tent in Pianosa between fat mountains behind him and a placid blue sea in front that could gulp down a person with a cramp in the twinkling of an eye and ship him back to shore three days later, all charges paid, bloated, blue and putrescent, water draining out through both cold nostrils.)
თხრობით, კლევინგერს მტკიცედ სწამს თავისი პერსპექტივა, ხოლო იოსარიანი ამას უთავსებს მათ გარშემო აბსურდულობის უდავო მტკიცებულებებს. უცნობმა პირებმა, რომლებიც შეიარაღებულნი არიან ქვემეხებით, სამიზნე იოსარიანი ყოველ ჯერზე, როდესაც ის ჰაერში ასვლის, რომ შეასრულოს თავისი დაბომბვის მისიები, ასახავს ომის საფრთხეებს და კლევინგერის სიმართლის გრძნობას. ეს ხაზს უსვამს მათში არსებულ ქაოტურ და სიცოცხლისთვის საშიში სიტუაციას, ხაზს უსვამს იმას, რომ ომთან ხშირად ასოცირებულ იუმორისტს აშკარად არასწორად არის განწყობილი.
იოსარიანის არსებობა ასახულია, როგორც მწუხარე, ცხოვრობს კარავში, რომელიც გარშემორტყმულია საშიში მთებით და მოტყუებით მშვიდი ზღვა, რომელიც ლეტალური საფრთხეს უქმნის. ზღვის გამოსახულებები, რომლებიც პოტენციურად გადაყლაპავს მას და გროტესკულ მდგომარეობაში დაბრუნებას, ხაზს უსვამს მათი გარემოს მკაცრ რეალობას. ასეთ პირობებში გადარჩენისთვის ბრძოლისთვის გასართობი არაფერია და ტექსტი იპყრობს ომის ტრაგიკულ აბსურდულობას, სადაც იუმორი ქრება რეალური საფრთხის და სასოწარკვეთილების ფონზე.