პრეტენზია, რომ მონროს მოძღვრება, პირველ რიგში, ჯონ ქვინი ადამსის საქმიანობა იყო, ვიდრე თავად პრეზიდენტი მონრო, უსაფუძვლოა. ამგვარი ცნება ძირს უთხრის მონროს შესაძლებლობებს და მას მხოლოდ ფიგურას წარმოადგენს, რომელიც ვერ აღიარებს საპრეზიდენტო როლის სირთულეებსა და პასუხისმგებლობებს. მონროს ხელმძღვანელობა და ხასიათი არ უნდა უარყო, რადგან ისინი მნიშვნელოვან როლს თამაშობენ მნიშვნელოვანი საგარეო პოლიტიკის შემუშავებაში.
Harlow Giles Unger ხაზს უსვამს პრეზიდენტთა ინდივიდუალური წვლილის აღიარებას მათ მემკვიდრეობებში. მონროს მტკიცებები და ქმედებები გამოწვეული იყო საკუთარი რწმენითა და განსჯით, ვიდრე გარე გავლენის შედეგად. მონროს როლის შემცირება არასწორად ასახავს საპრეზიდენტო ძალაუფლების ბუნებას და ეროვნული პოლიტიკის ჩამოყალიბებაში ეფექტური ხელმძღვანელობისთვის აუცილებელ თვისებებს.