ზოგიერთი ისტორიკოსის მწერლობის საწინააღმდეგოდ, მონროს გამოცხადება მთლიანად მისი საკუთარი ქმნილება იყო-არა ადამის. მტკიცება, რომ ადამსმა დაწერა "მონროს დოქტრინა", არა მხოლოდ ჭეშმარიტი, არამედ ის საზღვარს ესაზღვრება იმით, რომ პრეზიდენტი მონრო ცოტათი მეტი იყო, ვიდრე თოჯინა, რომელიც სხვის ხელით მანიპულირებდა. ამგვარი მტკიცებები მცირე შეხედულებისამებრ აჩვენებს თავად
(Contrary to the writings of some historians, Monroe's proclamation was entirely his own creation-not Adam's. The assertion that Adams authored the "Monroe Doctrine" is not only untrue, it borders on the ludicrous by implying that President Monroe was little more than a puppet manipulated by another's hand. Such assertions show little insight into the presidency itself and the type of man who aspires to and assumes that office; indeed, they denigrate the character, the intellect, the intensity and the sense of power that drive American presidents.)
პრეტენზია, რომ მონროს მოძღვრება, პირველ რიგში, ჯონ ქვინი ადამსის საქმიანობა იყო, ვიდრე თავად პრეზიდენტი მონრო, უსაფუძვლოა. ამგვარი ცნება ძირს უთხრის მონროს შესაძლებლობებს და მას მხოლოდ ფიგურას წარმოადგენს, რომელიც ვერ აღიარებს საპრეზიდენტო როლის სირთულეებსა და პასუხისმგებლობებს. მონროს ხელმძღვანელობა და ხასიათი არ უნდა უარყო, რადგან ისინი მნიშვნელოვან როლს თამაშობენ მნიშვნელოვანი საგარეო პოლიტიკის შემუშავებაში.
Harlow Giles Unger ხაზს უსვამს პრეზიდენტთა ინდივიდუალური წვლილის აღიარებას მათ მემკვიდრეობებში. მონროს მტკიცებები და ქმედებები გამოწვეული იყო საკუთარი რწმენითა და განსჯით, ვიდრე გარე გავლენის შედეგად. მონროს როლის შემცირება არასწორად ასახავს საპრეზიდენტო ძალაუფლების ბუნებას და ეროვნული პოლიტიკის ჩამოყალიბებაში ეფექტური ხელმძღვანელობისთვის აუცილებელ თვისებებს.