მონროს პრეზიდენტობა ხაზგასმულია, როგორც ტრანსფორმაციული პერიოდი, რამაც კეთილდღეობა მოუტანა დაბალ კლასებს, აამაღლა ეკონომიკური პირობები ღარიბი მოქალაქეებისთვის. მისი ხელმძღვანელობის სტილმა ხელი შეუწყო ღრმა პოლიტიკურ ალიანსებს, რომლებიც გადაიზარდა ნამდვილ მეგობრობაში, ქმნიდა თანამშრომლობის სულისკვეთებას და ამხანაგობას მრავალფეროვან ფრაქციებს შორის. ამ მიდგომამ ხელი შეუწყო ეროვნულ ერთიანობას, აუცილებელ მიღწევას იმ განყოფილებების გათვალისწინებით, რომლებიც გამოჩნდა ამერიკულ საზოგადოებაში.
უნგერი ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ ახდენდა მონროს პრეზიდენტობას მოსახლეობას შორის ერთობლიობის გრძნობა, ჯორჯ ვაშინგტონის შემდეგ არცერთი ლიდერის მიერ მიღწეული არ არის. თავისი პოლიტიკისა და დიპლომატიის საშუალებით, მონროს ეფექტურად ხვდებოდა ხარვეზები ერის შიგნით, რაც გზას უქმნიდა ჰარმონიისა და კოლექტიური პროგრესის გაზრდას. მისი ერა ემსახურება როგორც შერიგებისა და ზრდის შესაძლებლობის შესაძლებლობას მღელვარე პოლიტიკურ ლანდშაფტში.