მთელს მსოფლიოში ყველა პატარა სოფელში, მისი მოსახლეობის მოგონებები და ისტორიები ღრმად არის დაცული და სანუკვარი. ეს კოლექტიური გამოცდილება განიხილება, როგორც ღირებული საგანძური, თაობებით გადაცემული. ცოდნის ეს მიღება ასახავს ღრმა კავშირს მათ შორის, ვინც ცხოვრობდა სხვადასხვა მომენტში და მათ, ვინც მათგან ისწავლოს.
ამ მოგონებების გაზიარების აქტი ნიშნავს საერთო ისტორიის განმავლობაში ჩამოყალიბებულ ობლიგაციას, რაც მომავალი თაობებისთვის სიბრძნის წყაროს წარმოადგენს. ასეთ თემებში, ძველი და ახალგაზრდებს შორის ურთიერთქმედება ხაზს უსვამს მოთხრობის მნიშვნელობას, როგორც მემკვიდრეობის შენარჩუნების საშუალებას, ქმნის კომუნალური იდენტურობის მდიდარ გობელენს, რომელიც აგრძელებს ზრდას და აყვავებას.