ციტატა ასახავს უდანაშაულობის კონცეფციას და საზოგადოებაში მის ამჟამინდელ მდგომარეობას, რაც მიგვითითებს იმაზე, რომ იგი მძიმედ იყო ზიანი და უპატივცემულ იქნა. ავტორი ასახავს უდანაშაულობას, როგორც რაღაც დელიკატურ, მნიშვნელოვან გამოწვევებსა და დაცინვას, რაც საფრთხეს უქმნის მის გადარჩენას. ეს დაზიანებული სახელმწიფო ხაზს უსვამს თანამედროვე კულტურაში დანაკარგის განცდას, რაც ხაზს უსვამს, თუ როგორ აიძულა ეს აუცილებელი ხარისხი ზღვარზე.
მიუხედავად გაჭირვების მიუხედავად, "მისი შუქის ციმციმების" ხსენება მიუთითებს იმაზე, რომ ჯერ კიდევ არსებობს უდანაშაულობის შეხედულებები, რომლებიც შენარჩუნებულია და შეგვახსენებს, რომ იგი მთლიანად არ ჩაქრება. ეს მომენტები იმედს გვთავაზობს, რაც იმაზე მეტყველებს, რომ სამყაროშიც კი, რომელიც ხშირად ძირს უთხრის უდანაშაულობას, მისი არსებობის კვალი ჯერ კიდევ არსებობს, რომელსაც შეუძლია შთააგონოს და რეზონანსული იყოს ინდივიდებთან, ემსახურება როგორც მისი გამძლეობის აღთქმას.