ტექნოლოგიის პრობლემა ის არის, რომ ეს დეჰუმანიზირებულია - ეს ამოღებულია ჩვეულებრივი ადამიანური ურთიერთქმედებების შეზღუდვებზე. ასე რომ, ჩვენ ვკარგავთ მოსაზრებას, რომ ადამიანი, ვისთანაც საქმე გვაქვს, არის ჩვენნაირი ადამიანი, წარუმატებლობებითა და გრძნობებით. ეს ზუსტად იგივეა, რაც ომის დროს. როდესაც ადამიანები კონფლიქტში არიან დაკავებულნი, ისინი ძალიან ადვილად კარგავენ
(The trouble with technology is that it's dehumanised us – it's removed the restraints of ordinary human interactions. So we lose the notion that the person with whom we're dealing is a person like us, with failings and feelings. It's exactly the same as in wartime. When people are engaged in conflict, they very easily lose sight of the humanity of the other. They become capable of doing things that they would never do in their ordinary lives.)
ავტორი ალექსანდრე მაკალ სმიტი ასახავს ტექნოლოგიის გავლენას ადამიანურ ურთიერთობებზე, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ მან შეამცირა ადამიანის ელემენტი ჩვენს ურთიერთქმედებებში. როგორც ტექნოლოგია ამარტივებს და ასრულებს კომუნიკაციას, ეს ბუნდოვანებას ახდენს იმ ფაქტს, რომ ჩვენ საქმე გვაქვს პირებთან, რომლებსაც აქვთ საკუთარი ემოციები და ნაკლოვანებები. ეს იწვევს გათიშვას, სადაც შეიძლება ადამიანებმა ვერ აღიარონ ერთმანეთის კაცობრიობა ციფრული ურთიერთქმედების უღიმღამო ხასიათის გამო.
სმიტი პარალელურად ამახვილებს ამ ტექნოლოგიურ გათიშვასა და დეჰუმანიზაციას შორის, რომლებიც ხშირად გვხვდება ომის დროს. კონფლიქტში, ინდივიდებს შეუძლიათ დაივიწყონ თავიანთი მოწინააღმდეგეების საერთო კაცობრიობა, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს ისეთი ქმედებები, რომლებიც მათ ჩვეულებრივ არ განიხილავდნენ. ეს შედარება ხაზს უსვამს თანაგრძნობისა და გაგების დაკარგვის რისკებს როგორც ყოველდღიურ, ისე ექსტრემალურ სიტუაციებში, ხაზს უსვამს ჩვენი საერთო გამოცდილების შესახებ ცნობიერების შენარჩუნების აუცილებლობას.