მისი თვალები თაროებზე მიდიოდა, რომლებიც ჭერის რამდენიმე ინჩამდე იყო გადაჭიმული. ოთხივე კედელი იყო დაფარული; წიგნების ფილები აქ და იქ იდგნენ, თემები, დაუცველი, იგი განსჯის, ოდნავი ნაკვალევით. "მაგრამ ვის არ აქვს ბევრი წაკითხული წიგნი? კარგია, რომ იცოდეთ, რომ ისინი იქ არიან." ის
(Her eyes went to the shelves that stretched up to within a few inches of the ceiling. All four walls were covered; piles of books stood here and there, teetering, vulnerable, she judged, to the slightest footfall. "But who doesn't have a lot of unread books? It's nice, though, just to know that they're there." He)
სცენა ასახავს წიგნების თაროებით სავსე ოთახს, რომელიც თითქმის ჭერზე ვრცელდება, რაც ასახავს ლიტერატურის ღრმა სიყვარულს. თაროები მჭიდროდ არის შეფუთული წიგნებით, ზოგიერთი ნაჭერი საშიშია, რაც მათ სიზუსტეზე მიგვითითებს. ეს გამოსახულება გადმოსცემს როგორც სიმრავლისა და ქაოსის გრძნობას, ხაზს უსვამს წერილობით სიტყვას.
პერსონაჟი ასახავს მრავალი წაკითხული წიგნის ფლობის ნაცნობ დილემას, მაგრამ კომფორტს პოულობს მათი უბრალო თანდასწრებით. იმის აღიარება, რომ ყველას აქვს წაკითხული წიგნები რეზონანსული, გამოავლენს მკითხველს შორის საერთო გამოცდილებას. იგი ხაზს უსვამს განწყობას, რომ წიგნების ღირებულება ვრცელდება კითხვის მიღმა; ისინი წარმოადგენენ პოტენციალს და წარმოსახვას, რომლებიც ელოდება შესწავლას.