თავის წიგნში "ცხოველი, ბოსტნეული, სასწაული", ბარბარა კინგსოლვერი ასახავს იმაზე, თუ რამდენი ოჯახი გადავიდა სამზარეულოსგან, როგორც მათი ყოველდღიური ცხოვრების ცენტრალურ ნაწილად. იგი ხაზს უსვამს მარტივ სიხარულსა და სენსორულ გამოცდილებას, რომელიც სახლში მომზადებულია სახლში, მაგალითად, სამზარეულოს ხმები და სუნი, რომელიც ქმნის მნიშვნელოვან კავშირს ჩვენს კვებაზე და ერთმანეთთან.
კინგსოლვერი ვარაუდობს, რომ სამზარეულოს მოქმედება არ ეხება მხოლოდ შენარჩუნებას, არამედ სიამოვნებას და შემოქმედებას. საკვების მომზადების რიტუალები, როგორიცაა ჭურჭლის ხმები და გამოცხობის არომატი, ხელს უწყობს უფრო მდიდარ და უფრო სრულყოფილ ცხოვრებას, რომელიც ხშირად უგულებელყოფილია ჩვენს სწრაფ ტემპში, მოხერხებულობაზე ორიენტირებულ კულტურაში.