შინამეურნეობებმა, რომლებმაც დაკარგეს სამზარეულოს სულისკვეთება მათი რუტინიდან, შეიძლება არ იციან რა აკლია: აურიეთ ფრაის რაზმის სიმღერა, პატარა ლაპარაკი გაზომვის საზომი კოვზების, ამომავალი ცომის საფუარის სურნელით, არომატების ნახატზე პიცაზე, სანამ ის ღუმელში შედის.
(Households that have lost the soul of cooking from their routines may not know what they are missing: the song of a stir-fry sizzle, the small talk of clinking measuring spoons, the yeasty scent of rising dough, the painting of flavors onto a pizza before it slides into the oven.)
თავის წიგნში "ცხოველი, ბოსტნეული, სასწაული", ბარბარა კინგსოლვერი ასახავს იმაზე, თუ რამდენი ოჯახი გადავიდა სამზარეულოსგან, როგორც მათი ყოველდღიური ცხოვრების ცენტრალურ ნაწილად. იგი ხაზს უსვამს მარტივ სიხარულსა და სენსორულ გამოცდილებას, რომელიც სახლში მომზადებულია სახლში, მაგალითად, სამზარეულოს ხმები და სუნი, რომელიც ქმნის მნიშვნელოვან კავშირს ჩვენს კვებაზე და ერთმანეთთან.
კინგსოლვერი ვარაუდობს, რომ სამზარეულოს მოქმედება არ ეხება მხოლოდ შენარჩუნებას, არამედ სიამოვნებას და შემოქმედებას. საკვების მომზადების რიტუალები, როგორიცაა ჭურჭლის ხმები და გამოცხობის არომატი, ხელს უწყობს უფრო მდიდარ და უფრო სრულყოფილ ცხოვრებას, რომელიც ხშირად უგულებელყოფილია ჩვენს სწრაფ ტემპში, მოხერხებულობაზე ორიენტირებულ კულტურაში.