მე გავხდი ევქარისტიის მსახური, როდესაც 17 წლის ვიყავი. ჩემი მშობლები არ არიან ძალიან მკაცრი კათოლიკეები, მაგრამ რატომღაც გადავწყვიტე, რომ ეს არის ის, რისი გაკეთებაც მსურს და ასე განვაგრძე.
(I became a minister of the Eucharist when I was 17. My parents aren't very strict Catholics, but for some reason I decided this is what I want to do, and I have kept it up.)
ეს ციტატა ასახავს ღრმა პიროვნულ ვალდებულებას და მოწოდებას, რომელიც აღემატება გარე გავლენებს. ინდივიდის გადაწყვეტილება, გახდეს ევქარისტიის მსახური ასეთ ახალგაზრდა ასაკში, მიუთითებს ღრმა სულიერი მიზნისა და შინაგანი რწმენის გრძნობაზე. მიუხედავად იმისა, რომ მათი მშობლები არ ატარებენ მკაცრ კათოლიკურ პრაქტიკას, გადაწყვეტილება რელიგიური მოწოდების გატარების შესახებ მიუთითებს იმაზე, რომ მათი რწმენა და მოვალეობის გრძნობა მომდინარეობს შინაგანი მოტივიდან და არა გარე ზეწოლისგან. იგი ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ შეიძლება იყოს პირადი რწმენის მოგზაურობა დამოუკიდებელი ოჯახური ან სოციალური მოლოდინებისგან, ხაზს უსვამს შინაგანი რწმენის მნიშვნელობას რელიგიურ მოწოდებებში. ამ ვალდებულების შენარჩუნება წლების განმავლობაში ცხადყოფს გამძლეობასა და რწმენისადმი ჭეშმარიტ ერთგულებას. ის ასევე იწვევს დაფიქრებას იმაზე, თუ როგორ შეუძლია ადრეულმა სულიერმა გამოცდილებამ პიროვნების იდენტობისა და ცხოვრების მიმართულების ჩამოყალიბება. 17 წლის ასაკში მიღებული ასეთი გადაწყვეტილება ხაზს უსვამს მოზარდობას, როგორც კრიტიკულ პერიოდს რწმენისა და იდენტობის შესასწავლად. აქ ხაზგასმული ურყევი ვალდებულება შეიძლება გახდეს შთაგონება სხვებისთვის, რომლებიც ფიქრობენ რელიგიურ გზაზე, რაც ასახავს იმას, რომ ჭეშმარიტი მოწოდება ხშირად მოდის შიგნიდან, განურჩევლად გარემო ვითარებისა. იგი ლამაზად ასახავს მოსაზრებას, რომ რწმენის ნამდვილობა ფესვგადგმულია პიროვნულ რწმენაში, რამაც შეიძლება ხელი შეუწყოს სამსახურის, რწმენისა და თავდადების მთელი ცხოვრების მანძილზე. ბევრისთვის სულიერი მოწოდების არჩევა არის საბოლოო ერთგულებისა და მიზნის გამოხატულება და ეს ციტატა ასახავს იმ შინაგან სწრაფვას, რომელსაც შეუძლია რელიგიური მსახურების უწყვეტი შესრულებამდე მიგვიყვანოს.
