მხატვრულ ლიტერატურას ყოველთვის დამნაშავედ ვანიჭებდი უპირატესობას. ვინაიდან ახლა მეჩვენებოდა, რომ ცოცხალი მხატვრული ლიტერატურა ვიყავი, ეს სრულიად გონივრული არჩევანი იყო.
(I'd always had a guilty preference for fiction. Since I seemed now to be living fiction, this proved to have been an entirely reasonable choice.)
რობინ მაკკინლის წიგნში "მზის შუქი" გმირი ასახავს მის მიდრეკილებას მხატვრული ლიტერატურისკენ და აღიარებს, რომ ყოველთვის გრძნობდა დანაშაულის გრძნობას, რომ უპირატესობას ანიჭებდა მას რეალობაზე. მისი სიყვარული გამოგონილი ნარატივებისადმი იყო ის, რაც მის გონებაში რჩებოდა და ქმნიდა კონფლიქტის განცდას, როდესაც ის ნავიგაციას უწევდა ცხოვრებას.
თუმცა, როდესაც მისი ცხოვრება ირეალურ და გამოგონილ თავგადასავალში ვითარდება, ის აღმოაჩენს, რომ მისი უპირატესობა არა მხოლოდ გამართლებული იყო, არამედ შესაფერისიც იყო მისი გარემოებების გათვალისწინებით. ეს გაცნობიერება ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ მხატვრული ლიტერატურა შეიძლება ღრმად იყოს რეზონანსული პირად გამოცდილებასთან, ბუნდოვანი საზღვრები რეალობასა და წარმოსახვით თხრობას შორის.
