როდესაც განიხილავს კევინ უოთლის პერსპექტივას დიდების შესახებ, ის ხაზს უსვამს საერთო ჭეშმარიტებას მრავალი ადამიანის შესახებ, რომლებიც ყურადღების ცენტრშია: აღიარების სურვილი ყოველთვის არ არის გაზრდილი ამბიციით, არამედ ხშირად გარემოებებით ან შესაძლებლობებით. იდეა, რომ დიდება არის გვერდითი პროდუქტი და არა მიზანი, ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ აგრძელებენ ზოგიერთი თავის ვნებებს, კარიერას ან ხელობას სახელგანთქმულობის მთავარი მიზნის გარეშე, მაგრამ მაინც აღმოჩნდებიან საზოგადოების თვალში. ეს ეხმიანება მოსაზრებას, რომ ავთენტური ნიჭი და თავდადება ზოგჯერ უნებლიედ იზიდავს დიდებას, მაშინაც კი, როდესაც მას არ ეძებენ. ასეთმა პირებმა შეიძლება დააფასონ თავიანთი ხელობა, მათი კონფიდენციალურობა და ყოველდღიური ცხოვრების ნორმალურობა, რაც მკვეთრად ეწინააღმდეგება ცნობილი ადამიანების კულტურის ხშირად არასტაბილურ სამყაროს. ამ კონტექსტში Whately-ის განცხადება ხაზს უსვამს თავმდაბლობას და დასაბუთებულ მიდგომას - გვახსენებს, რომ დიდება ზოგჯერ არაპროგნოზირებადი შედეგია და არა პირადი ამბიცია ან წარმატების საზომი. უფრო მეტიც, ის იწვევს ასახვას საზოგადოებრივ ღირებულებებზე: ხშირად, საზოგადოების აღფრთოვანება, როგორც ჩანს, არაპროპორციულად არის ფოკუსირებული თავად დიდებაზე და არა ძალისხმევაზე, უნარებზე ან წვლილზე, რაც იწვევს ამ აღიარებას. ეს ციტატა ხელს უწყობს პერსპექტივის შეცვლას, რაც გვაიძულებს განვიხილოთ მთლიანობის, ნამდვილი ვნებისა და თავმდაბლობის მნიშვნელობა და არა უბრალოდ პოპულარობა საკუთარი გულისთვის. იმის აღიარება, რომ ბევრი წარმატებული ადამიანი აქტიურად არ მისდევს დიდებას, შეიძლება იყოს შთამაგონებელი და შეხსენება იმისა, რომ ჭეშმარიტი შესრულება ხშირად გამომდინარეობს იმით, რაც ჩვენ გვიყვარს, ვიდრე გარე დადასტურების დევნა.