იმ ფართო ბრძოლაში, რომელსაც ჩვენ პროგრესს ვუწოდებთ, ბოროტება ყოველთვის არის აგრესორი და დამარცხებული, და სწორია, რომ ასეც იყოს, რადგან მისი თავდასხმებისა და განადგურების გარეშე კაცობრიობა შეიძლება მსუქან ძილში ჩავარდეს თავის სიმინდის ჩანთებზე და მოკვდეს ხვრინვით.
(In that wide struggle which we call Progress, evil is always the aggressor and the vanquished, and it is right that this should be so, for without its onslaughts and depredations humanity might fall to a fat slumber upon its cornsacks and die snoring.)
ეს ციტატა წარმოადგენს დამაჯერებელ პერსპექტივას პროგრესის ბუნებისა და მასში ბოროტების როლის შესახებ. ის ვარაუდობს, რომ ადამიანთა საზოგადოებაში წინსვლა და ზრდა ხშირად გამოწვეულია ნეგატიურ ძალებთან დაპირისპირებით და მათი გადალახვით. ბოროტების, როგორც აგრესორის მეტაფორა ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ პროგრესი არ არის გლუვი ან წმინდა პოზიტიური მოგზაურობა; ამის ნაცვლად, ის მოიცავს კონფლიქტებს, ბრძოლებსა და გაჭირვებებს, რომლებიც წამოიწყეს ბოროტი ან დესტრუქციული ელემენტებით. ბოროტების „შეტევებისა და განადგურების“ გამოსახულება ხაზს უსვამს ქაოსს და აშლილობას, რომელიც ხშირად დაკავშირებულია ნეგატიურ გავლენებთან, მაგრამ ციტატა ასევე გვთავაზობს ნიუანსირებულ თვალსაზრისს: ასეთი შეტაკებები ევოლუციის აუცილებელი კომპონენტებია. ამ აჯანყებების გარეშე, კაცობრიობა ემუქრება თვითკმაყოფილებას - მეტაფორული „ცხიმიანი ძილი მის ბალიშებზე“, რაც გულისხმობს მჯდომარე, დაუპირისპირებელ სტაგნაციას. კომფორტის ამ მდგომარეობამ შეიძლება გამოიწვიოს სტაგნაცია ან დაცემა, თუ ინდივიდები და საზოგადოებები გახდებიან პასიურები, უგულებელყოფენ მუდმივი ბრძოლისა და წინააღმდეგობის გაწევის საჭიროებას ინერციის წინააღმდეგ. რეფლექსია ხაზს უსვამს, რომ ჩხუბი და უბედურება არ არის მხოლოდ დაბრკოლება, არამედ განუყოფელი ნაწილია პროგრესისთვის; ისინი ასრულებენ სასიცოცხლო ფუნქციას თვითკმაყოფილების თავიდან ასაცილებლად და განვითარების წახალისებაში. ეს თვალსაზრისი ემთხვევა ისტორიულ ნიმუშებს, სადაც მნიშვნელოვანი წინსვლა - სამეცნიერო, სოციალური თუ მორალური - ხშირად ჩნდება კონფლიქტების ან ბრძოლების შედეგად მჩაგვრელი ან რეგრესიული ძალების წინააღმდეგ. საბოლოო ჯამში, ციტატა მხარს უჭერს ბრძოლის აღიარებას, როგორც ზრდის აუცილებელ ძრავას, იმის აღიარებას, რომ ბოროტების როლი, მიუხედავად იმისა, რომ დესტრუქციულია, უნებლიედ ხელს უწყობს გამძლეობას და ინოვაციებს. ის გვთავაზობს გარკვეულწილად პარადოქსულ, მაგრამ გამჭრიახ გაგებას პროგრესისა, როგორც დინამიური, სადავო პროცესი, რომელიც გამწვავებულია მიმდინარე გამოწვევებით.
