იზაბელმა გამოთქვა ძლიერი მოსაზრებები მორალური სიახლოვის კონცეფციასთან და მისგან წარმოქმნილი პასუხისმგებლობების შესახებ. მას სჯეროდა, რომ პირებს არ აქვთ კონტროლი იმ გარემოებებზე, რომლებიც მათ კონტაქტში ატარებენ გაჭირვებულ სხვებთან. მიუხედავად პირადი პრეფერენციებისა და გრძნობებისა, ადამიანები ხშირად აღმოჩნდებიან სიტუაციებში, როდესაც ისინი განიცდიან სხვების ტანჯვას ან სირთულეებს.
იზაბელისთვის, ამ შეტაკებებზე რეაგირება მარტივია: თუ ადამიანს აქვს დახმარების გაწევა, ისინი ეთიკურად ვალდებულნი არიან ამის გაკეთება. ეს პერსპექტივა ხაზს უსვამს ადამიანის როლის ამოცნობის მნიშვნელობას ადამიანის გამოცდილების ურთიერთკავშირში და მიგვითითებს, რომ სხვების დახმარება არის ფუნდამენტური პასუხისმგებლობა, რომელიც თან ახლავს ჩვენს საერთო არსებობას.