იზაბელს ჰქონდა მყარი შეხედულებები მორალური სიახლოვისა და მის მიერ შექმნილ ვალდებულებებზე. ჩვენ არ შეგვიძლია ავირჩიოთ ის სიტუაციები, რომლებშიც ჩვენ ამ ცხოვრებაში ვართ ჩართული; ჩვენ მათში ვართ დაჭერილი, მოგვწონს თუ არა ეს. თუ ერთი შეხვდება მეორეს საჭიროებას, იმის გამო, თუ ვინ ხდება ერთი, ან სად ხდება საკუთარი თავის პოვნა, ხოლო ერთს შეუძლია დაეხმაროს, მაშინ ეს უნდა გააკეთოს. ეს
(Isabel had firm views on moral proximity and the obligations it created. WE cannot choose the situations in which we become involved in this life; we are caught up in them whether we like it or not. If one encounters the need for another, because of who one happens to be, or where one happens to find oneself, and one is in a position to help, then one should do so. It was as simple as that.)
იზაბელმა გამოთქვა ძლიერი მოსაზრებები მორალური სიახლოვის კონცეფციასთან და მისგან წარმოქმნილი პასუხისმგებლობების შესახებ. მას სჯეროდა, რომ პირებს არ აქვთ კონტროლი იმ გარემოებებზე, რომლებიც მათ კონტაქტში ატარებენ გაჭირვებულ სხვებთან. მიუხედავად პირადი პრეფერენციებისა და გრძნობებისა, ადამიანები ხშირად აღმოჩნდებიან სიტუაციებში, როდესაც ისინი განიცდიან სხვების ტანჯვას ან სირთულეებს.
იზაბელისთვის, ამ შეტაკებებზე რეაგირება მარტივია: თუ ადამიანს აქვს დახმარების გაწევა, ისინი ეთიკურად ვალდებულნი არიან ამის გაკეთება. ეს პერსპექტივა ხაზს უსვამს ადამიანის როლის ამოცნობის მნიშვნელობას ადამიანის გამოცდილების ურთიერთკავშირში და მიგვითითებს, რომ სხვების დახმარება არის ფუნდამენტური პასუხისმგებლობა, რომელიც თან ახლავს ჩვენს საერთო არსებობას.