ეს იყო სუფთა პრივილეგია, რომელმაც დაადგინა, თუ სად დასრულდა ამდენი ჩვენგანი ცხოვრებაში, იზაბელმა აისახა; ეს არაფერი იყო საერთო დამსახურებასთან, ეს იყო პრივილეგია. ან, სხვაგვარად რომ ვთქვათ, ეს იყო უბედური შემთხვევა, ან იღბალი.
(It was pure privilege that determined where so many of us ended up in life, Isabel reflected; it was nothing to do with merit, it was privilege. Or, putting it another way, it was a matter of accident, or luck.)
იზაბელი ასახავს იმ მნიშვნელოვან როლს, რომელსაც პრივილეგია ასრულებს ინდივიდების ბედების ჩამოყალიბებაში, ვარაუდობს, რომ ბევრს მთავრდება შესაბამის სიტუაციებში არა საკუთარი დამსახურების ან შრომისმოყვარეობის გამო, არამედ საბედნიეროდ გარემოებების გამო. ეს აღიარება ბადებს კითხვებს საზოგადოებრივი სტრუქტურების სამართლიანობის შესახებ, ხაზს უსვამს იმას, რომ შესაძლებლობების თანასწორობა ხშირად ილუზიაა.
იგი ფიქრობს, თუ როგორ შეიძლება თვითნებურმა ფაქტორებმა, როგორიცაა ადამიანის ფონი ან შემთხვევითი ცხოვრებისეული მოვლენები, შეიძლება მკვეთრად შეცვალოს ბილიკები ცხოვრებაში. ეს პერსპექტივა უფრო ღრმად გაითვალისწინებს, თუ როგორ ერწყმის წარმატებას იღბალი წარმატებას, რაც აიძულებს გადახედვას იმის შესახებ, თუ რას წარმოადგენს საზოგადოებაში მიღწევა.