კამალმა განიცადა დისტრესი და სიბრაზის ღრმა გრძნობა, არა მხოლოდ მასწავლებლების მიმართ უპატივცემულობის გამო, არამედ, პირველ რიგში, მისი ნამდვილი სწავლისადმი ვნებით. მან შეაფასა ჭეშმარიტი ცოდნა და გრძნობდა, რომ დიდების და სიდიადესთან დაკავშირებული პროფესიები ხშირად შეცდომაში შეიყვანეს და სიღრმე არ ჰქონდათ. ეს რწმენა გამომდინარეობდა იმ პირთა ნაწერებიდან
კამალამდე, ჭეშმარიტი სიდიადე იქნა ნაპოვნი სწავლისაკენ და ჭეშმარიტებისკენ სწრაფვაში. მან გაათავისუფლა ძალაუფლებისა და სიმსუბუქის გარეგნული ჩვენებები, როგორც ტრივიალური და თაღლითური, და მიიჩნია მათ, როგორც ყალბად, რაც არღვევს მიღწევების რეალურ არსს. მისი პერსპექტივა ჩამოყალიბდა იმ დარწმუნებით, რომ ჭეშმარიტი პატივი ინტელექტუალურ დევნაშია, ვიდრე ამქვეყნიური ამქვეყნიური აკმაყოფილებებით.