კამალი დაჩაგრული და გაბრაზებული იყო, არა მხოლოდ მასწავლებლების პატივისთვის შეურაცხყოფის გამო, არამედ, პირველ რიგში და უპირველეს ყოვლისა, თავად სწავლის გულისთვის, რადგან ის, რაც, მისი აზრით, ჭეშმარიტი სწავლა იყო. ის კარგად არ ფიქრობდა ოკუპაციებზე, რომლებმაც დედამიწა შეარხია. მან ხშირად აღმოაჩინა, რომ მწერლები, რომლებმაც მას შთააგონეს, მიმართეს მათთვის დამამცირებელი
(Kamal was distressed and angry, not merely at the insult to the honor of teachers but first and foremost for the sake of learning itself, for what he felt was true learning. He did not think well of occupations that shook the earth. He had often found that the writers who inspired him applied derogatory epithets to them, referring, for example, to their counterfeit grandeur and ephemeral glory. Basing his opinion on what they had said, he believed that the only true greatness lay in the life of learning and truth. Thus all manifestations of majesty and pomp seemed spurious and trivial to him.)
კამალმა განიცადა დისტრესი და სიბრაზის ღრმა გრძნობა, არა მხოლოდ მასწავლებლების მიმართ უპატივცემულობის გამო, არამედ, პირველ რიგში, მისი ნამდვილი სწავლისადმი ვნებით. მან შეაფასა ჭეშმარიტი ცოდნა და გრძნობდა, რომ დიდების და სიდიადესთან დაკავშირებული პროფესიები ხშირად შეცდომაში შეიყვანეს და სიღრმე არ ჰქონდათ. ეს რწმენა გამომდინარეობდა იმ პირთა ნაწერებიდან
კამალამდე, ჭეშმარიტი სიდიადე იქნა ნაპოვნი სწავლისაკენ და ჭეშმარიტებისკენ სწრაფვაში. მან გაათავისუფლა ძალაუფლებისა და სიმსუბუქის გარეგნული ჩვენებები, როგორც ტრივიალური და თაღლითური, და მიიჩნია მათ, როგორც ყალბად, რაც...