მაიორი მოატყუა და კარგი იყო. მას ნამდვილად არ გაუკვირდა, რომ ეს კარგი იყო, რადგან მან დაინახა, რომ ადამიანები, რომლებიც ტყუილს აკეთებდნენ, იყვნენ, მთლიანობაში, უფრო მარაგი და ამბიციური და წარმატებული, ვიდრე ადამიანები, რომლებიც არ იტყუებოდნენ.
(Major Major had lied, and it was good. He was not really surprised that it was good, for he had observed that people who did lie were, on the whole, more resourceful and ambitious and successful than people who did not lie.)
ჯოზეფ ჰელერის "Catch-22"-ში, მაიორი მაიორი აღმოაჩენს გასაკვირი ჭეშმარიტებას ტყუილისა და მისი სარგებელის შესახებ. ის აცნობიერებს, რომ ისინი, ვინც ტყუილი არიან, ხშირად უფრო მარაგი, ამბიციური და, საბოლოოდ, უფრო წარმატებული არიან, ვიდრე ისინი, ვინც გულწრფელები არიან. ეს გამოცხადება მოტყუების ბუნების შესახებ ასახავს ადამიანის ქცევის სირთულეებსა და საზოგადოებრივ სტრუქტურებს, რომლებიც სხვებზე გარკვეულ თვისებებს აჯილდოვებს.
მაიორი მაიორის პერსპექტივაში არსებული შეხედულებისამებრ გამოწვევებს ტრადიციულ შეხედულებებს პატიოსნების შესახებ, რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ კონკურენტულ გარემოში, მოტყუებამ შეიძლება უპირატესობა მიანიჭოს. ჰელერის ამ თემების შესწავლა ასახავს ქაოტურ სამყაროში მყოფი პირების წინაშე მდგარი ზნეობრივი ორაზროვნების შესახებ, რაც მკითხველს აიძულებს განიხილონ მთლიანობის ნამდვილი მნიშვნელობა და არაკეთილსინდისიერების პრაქტიკული შედეგები.