ხალხი პონტიფიკატს ამბობს: „თვითმკვლელობა ეგოიზმია“. კარიერული საეკლესიო მსახურები, როგორიცაა პატერი, წინ მიდიან და ცოცხალებზე მშიშარა თავდასხმისკენ მოუწოდებენ. ოუფსი ამტკიცებს ამ კონკრეტულ ხაზს სხვადასხვა მიზეზის გამო: აარიდოს თავი დანაშაულის თითებს, მოახდინოს შთაბეჭდილება აუდიტორიაზე საკუთარი გონებრივი ბოჭკოებით, ბრაზის გამოდევნა ან უბრალოდ იმის გამო, რომ ადამიანს არ აქვს საჭირო ტანჯვა თანაგრძნობისთვის. სიმხდალე არაფერ შუაშია - თვითმკვლელობა დიდ გამბედაობას მოითხოვს. იაპონელებს აქვთ სწორი აზრი. არა, ეგოისტურია ის, რომ მოსთხოვო სხვას გაუძლებს აუტანელ არსებობას, მხოლოდ იმისთვის, რომ ოჯახებს, მეგობრებს და მტრებს ცოტაოდენი სულის ძიების დაზოგვა.
(People pontificate, "Suicide is selfishness." Career churchmen like Pater go a step further and call in a cowardly assault on the living. Oafs argue this specious line for varying reason: to evade fingers of blame, to impress one's audience with one's mental fiber, to vent anger, or just because one lacks the necessary suffering to sympathize. Cowardice is nothing to do with it - suicide takes considerable courage. Japanese have the right idea. No, what's selfish is to demand another to endure an intolerable existence, just to spare families, friends, and enemies a bit of soul-searching.)
განცხადება, რომ „თვითმკვლელობა ეგოისტურია“ კრიტიკულია, როგორც გზა ადამიანებისთვის, განსაკუთრებით რელიგიური მოღვაწეებისთვის, რათა თავი აარიდონ პასუხისმგებლობას და თავიდან აიცილონ ასეთი გადაწყვეტილებების მიღმა არსებული ღრმა ბრძოლების გაგება. მას ხშირად კამათობენ ისინი, ვისაც არ აქვს თანაგრძნობა, რომელიც მომდინარეობს პირადი ტანჯვისგან, ცდილობს გამოიჩინოს ძალა ან ემოციური სიცხადე, ხოლო ფსიქიკური ტანჯვის სირთულეების უგულებელყოფა. ასეთი შეხედულებები, ვიდრე ასახავს ტკივილს, რეალურად უფრო მეტად ემსახურება საკუთარ საჭიროებებს, ვიდრე სუიციდური აზრებით დაავადებული ინდივიდის გაგებას.
უფრო მეტიც, სადავოა მტკიცება, რომ თვითმკვლელობა სიმხდალის აქტია. ეს მოითხოვს უზარმაზარ გამბედაობას, რომ დაუპირისპირდეს სიცოცხლის ბოლომდე მიყვანილ არჩევანს, იმის საპირისპიროდ, რომ ეს მშიშარა გაქცევაა. ავტორი ვარაუდობს, რომ ნამდვილი ეგოიზმი მდგომარეობს იმაში, რომ დაჟინებით მოითხოვოს ვინმემ აუტანელი ტკივილი გაუძლოს სხვების კომფორტის გულისთვის. ეს ასახავს სასოწარკვეთის სიღრმის შესახებ ინფორმირებულობის ნაკლებობას, რამაც შეიძლება თვითმკვლელობამდე მიგვიყვანოს, ნაცვლად იმისა, რომ მხარს უჭერს უფრო თანაგრძნობის ხედვას, რომელიც აღიარებს ინდივიდის ტანჯვას და არა საზოგადოების განსჯას მის არჩევანზე.
