განცხადება, რომ „თვითმკვლელობა ეგოისტურია“ კრიტიკულია, როგორც გზა ადამიანებისთვის, განსაკუთრებით რელიგიური მოღვაწეებისთვის, რათა თავი აარიდონ პასუხისმგებლობას და თავიდან აიცილონ ასეთი გადაწყვეტილებების მიღმა არსებული ღრმა ბრძოლების გაგება. მას ხშირად კამათობენ ისინი, ვისაც არ აქვს თანაგრძნობა, რომელიც მომდინარეობს პირადი ტანჯვისგან, ცდილობს გამოიჩინოს ძალა ან ემოციური სიცხადე, ხოლო ფსიქიკური ტანჯვის სირთულეების უგულებელყოფა. ასეთი შეხედულებები, ვიდრე ასახავს ტკივილს, რეალურად უფრო მეტად ემსახურება საკუთარ საჭიროებებს, ვიდრე სუიციდური აზრებით დაავადებული ინდივიდის გაგებას.
უფრო მეტიც, სადავოა მტკიცება, რომ თვითმკვლელობა სიმხდალის აქტია. ეს მოითხოვს უზარმაზარ გამბედაობას, რომ დაუპირისპირდეს სიცოცხლის ბოლომდე მიყვანილ არჩევანს, იმის საპირისპიროდ, რომ ეს მშიშარა გაქცევაა. ავტორი ვარაუდობს, რომ ნამდვილი ეგოიზმი მდგომარეობს იმაში, რომ დაჟინებით მოითხოვოს ვინმემ აუტანელი ტკივილი გაუძლოს სხვების კომფორტის გულისთვის. ეს ასახავს სასოწარკვეთის სიღრმის შესახებ ინფორმირებულობის ნაკლებობას, რამაც შეიძლება თვითმკვლელობამდე მიგვიყვანოს, ნაცვლად იმისა, რომ მხარს უჭერს უფრო თანაგრძნობის ხედვას, რომელიც აღიარებს ინდივიდის ტანჯვას და არა საზოგადოების განსჯას მის არჩევანზე.