დევიდ მიტჩელის „ღრუბლოვანი ატლასში“ გარემო ისეა დახატული, რომ ხაზს უსვამს ბუნებაში ადამიანის ჩარევის შედეგებს. მტვრის გარეშე ხეების ხსენება მიგვითითებს იმ მცენარეების ინჟინერიის მცდელობაზე, რომლებიც შექმნილია მავნებლების ან ფრინველების მოსაზიდად, რაც მიუთითებს ეკოსისტემაზე კონტროლის სურვილზე. თუმცა, ეს ხელოვნურობა მოდის ბუნებრივი პროცესების ჩაშლის ფასად, რაც ასახავს კაცობრიობის ზემოქმედების უფრო ფართო თემას გარემოზე. ინსექტიციდით სავსე ჰაერის აღწერილობა ხაზს უსვამს ამგვარი ჩარევების ტოქსიკურ შედეგებს. ის ასახავს პეიზაჟს, სადაც ბუნებრივი ბალანსი დარღვეულია და ქიმიკატების გამოყენება იწვევს მახრჩობელ ატმოსფეროს. ეს სცენარი ემსახურება როგორც თანამედროვე სასოფლო-სამეურნეო პრაქტიკის კრიტიკას და ხარვეზებისგან თავისუფალი გარემოს ძიებას, რაც მიანიშნებს პოტენციურ ზიანს, რომელიც წარმოიქმნება კომფორტის პრიორიტეტით ვიდრე ეკოლოგიურ ჯანმრთელობაზე.

დევიდ მიტჩელის "ღრუბლოვანი ატლასში" გარემო გამოსახულია ისე, რომ ხაზს უსვამს ბუნებაში ადამიანის ჩარევის შედეგებს. მტვრის გარეშე ხეების ხსენება მიგვითითებს იმ მცენარეების ინჟინერიის მცდელობაზე, რომლებიც შექმნილია მავნებლების ან ფრინველების მოსაზიდად, რაც მიუთითებს ეკოსისტემაზე კონტროლის სურვილზე. თუმცა, ეს ხელოვნურობა ხდება ბუნებრივი პროცესების ჩაშლის ფასად, რაც ასახავს კაცობრიობის ზემოქმედების უფრო ფართო თემას გარემოზე.

ინსექტიციდით სავსე სტაგნაციური ჰაერის აღწერა ხაზს უსვამს ამგვარი ჩარევების ტოქსიკურ შედეგებს. ის ასახავს პეიზაჟს, სადაც ბუნებრივი ბალანსი დარღვეულია და ქიმიკატების გამოყენება იწვევს მახრჩობელ ატმოსფეროს. ეს სცენარი ემსახურება როგორც თანამედროვე სასოფლო-სამეურნეო პრაქტიკის კრიტიკას და ხარვეზებისგან თავისუფალი გარემოს ძიებას, რაც მიანიშნებს პოტენციურ ზიანს, რომელიც მოჰყვება კომფორტის პრიორიტეტულობას ეკოლოგიურ ჯანმრთელობაზე.