ადგილებს ეხმიანებოდა და თუ ერთი მგრძნობიარე იყო, შეიძლება უბრალოდ წარსულიდან გარკვეული რეზონანსი შეარჩიოს, ზოგი იმის განცდა, რაც მოხდა.
(Places had echoes- and if one were sensitive, one might just pick up some resonance from the past, some feeling for what had happened.)
ციტატა ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ ადგილები მოგონებებითა და ემოციებით არის გაჟღენთილი, რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ მათ, ვინც მათ გარემოში არიან მიბმული, შეუძლიათ იგრძნონ ადგილის ისტორიული მნიშვნელობა. ეს გულისხმობს, რომ ყველა გარემოში აქვს საკუთარი ამბავი, რომელიც გამოირჩევა წარსული მოვლენებითა და გრძნობებით, რომლებიც დღესაც შეიძლება იგრძნოს. ეს კავშირი ისტორიასთან ამდიდრებს ჩვენს გამოცდილებას როგორც ფიზიკურ სივრცეში, ასევე იქ მომხდარი მოვლენების შესახებ.
"ჟირაფის ცრემლებში", ალექსანდრე მაკკალ სმიტი იკვლევს რეზონანსის ამ თემას, რადგან პერსონაჟები ნავიგაციას ახდენენ მათ გარემოში. მოსაზრება, რომ ადგილები ეხმიანება, შეხსენებაა იმისა, რომ ჩვენი გამოცდილება გადახლართულია მათ წინაშე, ვინც ჩვენს წინაშე მოვიდა, და ამ რეზონანსზე ყურადღების მიქცევას შეუძლია გააღრმავოს ჩვენი გაგება როგორც აწმყოსა და წარსულის შესახებ.