ოდესმე ვარსკვლავები ჩაქრება ან აფეთქებენ. ოდესმე სიკვდილი დაგვფარავს ყველას, როგორც ტბის წყალი და ალბათ არაფერი გამოვა ზედაპირზე იმის საჩვენებლად, რომ ჩვენ ოდესმე ვიყავით. მაგრამ ჩვენ იქ ვიყავით და იმ დროის განმავლობაში, რაც ვცხოვრობდით, ცოცხლები ვიყავით. ეს არის სიმართლე - რაც არის, რაც იყო, რაც იქნება - არა ის, რაც შეიძლება იყოს, რაც უნდა ყოფილიყო, რაც არასოდეს შეიძლება იყოს.
(Someday stars will wind down or blow up. Someday death will cover us all like the water of a lake and perhaps nothing will ever come to the surface to show that we were ever there. But we WERE there, and during the time we lived, we were alive. That's the truth - what is, what was, what will be - not what could be, what should have been, what never can be.)
ეს მონაკვეთი ასახავს გარდაუვალ დასასრულს, რომელიც დგება ყველა ცოცხალ არსებასთან, რაც ვარაუდობს, რომ საბოლოოდ, ყველაზე კაშკაშა ვარსკვლავებიც კი ჩაქრება ან აფეთქდება და სიკვდილი კაცობრიობას უკიდეგანო ტბასავით მოიცვას. ეს იწვევს განუწყვეტლობისა და არსებობის წარმავალი ბუნების განცდას. იგი ხაზს უსვამს იმას, რომ მიუხედავად საბოლოო სიჩუმისა, იყო დრო, როდესაც ჩვენ ნამდვილად ვცხოვრობდით და განვიცდით ცხოვრებას სრულად.
