ეს არის ერთგვარი გამოწვევა საინაუგურაციო ლექსის წერაში. თქვენ ყველას ესაუბრებით, მაგრამ ასევე არ გსურთ ყველას სახელით ისაუბროთ.
(That's kind of the challenging thing about writing an inaugural poem. You're speaking to everyone, but you don't also want to speak for everyone.)
ეს ციტატა ხაზს უსვამს იმ დელიკატურ ბალანსს, რომელიც ხელოვანებმა და მომხსენებლებმა უნდა შეინარჩუნონ ფართო აუდიტორიისადმი მიმართვისას. საინაუგურაციო პოემა მიზნად ისახავს გაერთიანებას და შთაგონებას, თუმცა მას არ შეუძლია ყოველი ინდივიდის გამოცდილება ან იდენტობა. გამოწვევა მდგომარეობს იმ მესიჯის შემუშავებაში, რომელიც რეზონანსდება საყოველთაოდ ისე, რომ არ ამტკიცებს ცალკეული ხმის, როგორც ყველას წარმომადგენელს. იგი ხაზს უსვამს საჯარო მეტყველებაში საჭირო თავმდაბლობას და ავთენტური გამოხატვის მნიშვნელობას, რომელიც აღიარებს მრავალფეროვნებას და ხელს უწყობს კოლექტიური იმედის განვითარებას.
