კაპელანმა აითვისა, ღვთიური ინტუიციის მომენტში, დამცავი რაციონალიზაციის ხელსაყრელი ტექნიკა და იგი აღფრთოვანებული იყო მისი აღმოჩენით. სასწაულებრივი იყო. ეს თითქმის არ იყო ხრიკი, მან დაინახა, რომ პირიქით გადაქცეულიყო სათნოება და ცილისწამება ჭეშმარიტებად, თავმდაბლობაზე თავმდაბლობა, ქველმოქმედება, ქურდობა საპატივცემულოდ, გულწრფელობაში სიბრძნეში, სისასტიკეში
(The chaplain had mastered, in a moment of divine intuition, the handy technique of protective rationalization, and he was exhilarated by his discovery. It was miraculous. It was almost no trick at all, he saw, to turn vice into virtue and slander into truth, impotence into abstinence, arrogance into humility, plunder into philanthropy, thievery into honor, blasphemy into wisdom, brutality into patriotism, and sadism into justice. Anybody could do it; it required no brains at all. It merely required no character.)
კაპიტანი "Catch-22"-ში განიცდის გამოცხადების მომენტს, რადგან ის აღმოაჩენს დამცავი რაციონალიზაციის ტექნიკას. იგი თითქმის უპრობლემოდ მიიჩნევს უარყოფითი თვისებების პოზიტიურებად გადაქცევას, რაც ასახავს პერსპექტივაში ღრმა ცვლას. ეს რეალიზაცია მას აღფრთოვანების გრძნობას იწვევს, რადგან ხედავს სიმარტივეს, რომლითაც ადამიანს შეუძლია გაამართლოს უზნეო ქმედებები მათი მნიშვნელობების გადახედვით. მისი შეხედულებისამებრ იწვევს ძლიერ გაგებას, თუ როგორ შეიძლება აღქმა შეცვალოს რეალობა.
ეს კონცეფცია ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ მორალური საზღვრები შეიძლება ბუნდოვანი იყოს რაციონალური აზროვნებით, რაც საშუალებას აძლევს ინდივიდებს გაამართლონ თავიანთი ქცევა, მიუხედავად მისი ეთიკური შედეგებისა. კაპელანი აღიარებს, რომ ამ აღქმის მანიპულირება მოითხოვს მცირე დაზვერვას, მაგრამ ხასიათის ნაკლებობას, რაც ხაზს უსვამს ბნელ კრიტიკას იმის შესახებ, თუ როგორ შეიძლება საზოგადოებამ შეაფასოს ან უყუროს ვიცე -მასკარაციას, როგორც სათნოებას. ეს ირონიული ბედისწერა ემსახურება ქაოტურ სამყაროში მორალური განსჯის მთლიანობის ეჭვქვეშ.