იზაბელი ასახავს იმ გამონათქვამს, რომ "თვალები არის ფანჯარა სულისკენ", რომელიც დროთა განმავლობაში კლიშე გახდა. იგი მომხიბვლელად მიიჩნევს, რომ ნეირომეცნიერება იწყებს ასეთი უძველესი რწმენის მხარდაჭერას. ეს გვიჩვენებს კავშირს სულის აღქმასა და ჩვენი ტვინის ბიოლოგიას შორის, განსაკუთრებით თვითშემეცნების სფეროში.
კონკრეტულად, იგი გაიგებს, რომ ვენტომეტრიული პრეფრონტალური ქერქის, ტვინის არეალი, რომელიც დაკავშირებულია თვითშემეცნებასთან, თვალების უკან მდებარეობს. ეს მიგვითითებს იმაზე, რომ ჩვენი თვითმყოფადობის გრძნობა და, ალბათ, ჩვენი სულის არსიც კი მჭიდრო კავშირშია ტვინის ამ ნაწილთან, აძლიერებს იმ აზრს, რომ ჩვენი შინაგანი თავისებურად შეიძლება გაგებული იქნას იმ გზით