ნამდვილი კითხვაა: რატომ უნდა ჰქონდეს ადამიანი უფრო მტერი, ვიდრე საუბარი? რატომ მიიჩნევდნენ ისინი თავს, როგორც შევიწროებულ და დანაშაულს, იმის ნაცვლად, რომ ჰქონდეთ საუბარი, რამაც შეიძლება გამოავლინოს ისინი, როგორც თანაბარი მონაწილე კონფლიქტის შექმნის საქმეში? უნდა არსებობდეს შვება იმის გარკვევაში, რომ ადამიანი არ დევნიან, მაგრამ სინამდვილეში, ამ პასუხისმგებლობის
(The real question is: Why would a person rather have an enemy than a conversation? Why would they rather see themselves as harassed and transgressed instead of have a conversation that could reveal them as an equal participant in creating conflict? There should be a relief in discovering that one is not being persecuted, but actually, in the way we have misconstrued these responsibilities, sadly the relief is in confirming that one has been "victimized." It comes with the relieving abdication of responsibility.)
თავის წიგნში "კონფლიქტი არ არის ბოროტად გამოყენება", სარა შულმანი კრიტიკულ კითხვას უქმნის ადამიანურ ურთიერთქმედებებს: რატომ აირჩევს ინდივიდი საკუთარ თავს, როგორც მსხვერპლს, ვიდრე დიალოგში მონაწილეობას? ეს არჩევანი ხშირად იწვევს შევიწროებისა და კონფლიქტის აღქმას, თავიდან აიცილებს შესაძლებლობას თანაბრად მონაწილეობის მიღების საკითხების მოგვარებაში. შულმანი ვარაუდობს, რომ ბევრი ადამიანი კომფორტს პოულობს მსხვერპლის იდენტიფიცირებაში, რაც მათ საშუალებას აძლევს თავიდან აიცილონ პასუხისმგებლობის სირთულეები და კონსტრუქციული საუბრის პოტენციალი.
ეს აზროვნება არა მხოლოდ ამახინჯებს ურთიერთობების გაგებას, არამედ განაპირობებს კონფლიქტს....