ამაზე საიდუმლოებით მოცული არაფერია, ის საერთოდ არ მუშაობს. ის თამაშობს. ან სხვაგვარად ის ყველაფერი დაგავიწყდა ჩვენს შესახებ. ეს ის ღმერთია, რომელზეც თქვენ ლაპარაკობთ, ქვეყნის მუწუკები, მოუხერხებელი, ბუნდოვანი, ტვინის გარეშე, ჩაფიქრებული, უიღბლო თივის. კარგი ღმერთო, რამდენი პატივისცემა შეიძლება გქონდეთ უზენაესი არსისთვის, ვინც მიიჩნევს, რომ აუცილებელია ისეთი ფენომენების
(There's nothing mysterious about it, He's not working at all. He's playing. Or else He's forgotten all about us. That's the kind of God you people talk about, a country bumpkin, a clumsy, bungling, brainless, conceited, uncouth hayseed. Good God, how much reverence can you have for a Supreme Being who finds it necessary to include such phenomena as phlegm and tooth decay in His divine system of Creation? What in the world was running through that warped, evil, scatological mind of His when He robbed old people of the power to control their bowel movements? Why in the world did He ever create pain?)
ჯოზეფ ჰელერის "Catch-22"-ში მთხრობელი გამოხატავს იმედგაცრუებას და ურწმუნოებას ღვთის ბუნებასთან დაკავშირებით. ის ღმერთს, როგორც ერთი შეხედვით უგულებელყოფს, ახასიათებს მას უგუნურ და უბრალო მოაზროვნე ფიგურას, რომელიც ან ტრივიალური საკითხებით არის აღბეჭდილი, ან ადამიანის ტანჯვის სრულიად უგულებელყოფით. ეს აღქმა იწვევს ტრადიციულ პატივისცემას, რომელიც ხშირად ასოცირდება ღვთაებასთან, მიგვითითებს იმაზე, რომ თუ ღმერთი არსებობს, მისი ქმნილებები დამაბრკოლებელი და ხარვეზია.
მთხრობელი კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს ღვთის დიზაინის ლოგიკას, კონკრეტულად კი მიუთითებს დაავადებების არსებობაზე და შეზღუდვებზე, რომლებიც აზიანებს კაცობრიობას, როგორიცაა დაბერება, ტკივილი და სხეულის ფუნქციები. ეს კრიტიკა ცხადყოფს ღრმა ცინიზმს ღვთიური განზრახვისა და არსებობის საერთო მნიშვნელობის შესახებ, ხაზს უსვამს იმ აბსურდულობას, რომელიც მას აღიქვამს იმ გზაზე, რომელიც ცხოვრებას ვითარდება სავარაუდო ყოვლისშემძლე არსების ქვეშ.