ჯოზეფ ჰელერის "Catch-22"-ში მთხრობელი გამოხატავს იმედგაცრუებას და ურწმუნოებას ღვთის ბუნებასთან დაკავშირებით. ის ღმერთს, როგორც ერთი შეხედვით უგულებელყოფს, ახასიათებს მას უგუნურ და უბრალო მოაზროვნე ფიგურას, რომელიც ან ტრივიალური საკითხებით არის აღბეჭდილი, ან ადამიანის ტანჯვის სრულიად უგულებელყოფით. ეს აღქმა იწვევს ტრადიციულ პატივისცემას, რომელიც ხშირად ასოცირდება ღვთაებასთან, მიგვითითებს იმაზე, რომ თუ ღმერთი არსებობს, მისი ქმნილებები დამაბრკოლებელი და ხარვეზია.
მთხრობელი კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს ღვთის დიზაინის ლოგიკას, კონკრეტულად კი მიუთითებს დაავადებების არსებობაზე და შეზღუდვებზე, რომლებიც აზიანებს კაცობრიობას, როგორიცაა დაბერება, ტკივილი და სხეულის ფუნქციები. ეს კრიტიკა ცხადყოფს ღრმა ცინიზმს ღვთიური განზრახვისა და არსებობის საერთო მნიშვნელობის შესახებ, ხაზს უსვამს იმ აბსურდულობას, რომელიც მას აღიქვამს იმ გზაზე, რომელიც ცხოვრებას ვითარდება სავარაუდო ყოვლისშემძლე არსების ქვეშ.