ეს იყო ერთგულება, რომელიც იშვიათი იყო თვითდამოკიდებულების ხანაში. ეს იყო ძველმოდური სათნოება იმ ტიპისა, რომელიც მისმა ფილოსოფიურმა კოლეგებმა გააფართოვეს, მაგრამ ვერასოდეს შეესაბამება თავს.
(This was loyalty of a sort which was rare in an age of self-indulgence. It was an old-fashioned virtue of the type which her philosophical colleagues extolled but could never themselves match.)
ტექსტში განხილულია ერთგულების ფორმა, რომელიც გამოირჩევა იმ პერიოდში, რომელსაც ახასიათებს თვითკონტროლი ქცევა. ეს ასახავს აღფრთოვანებულ ხარისხს, რომელიც უფრო იშვიათად გამოიყურება, განსაკუთრებით თანამედროვე საზოგადოებაში, სადაც დაუყოვნებლივი დაკმაყოფილება ხშირად უპირატესობას ანიჭებს ღრმა ფასეულობებს. ეს ერთგულება არ არის მხოლოდ ფილოსოფოსების მიერ განხილული კონცეფცია; სათნოებაა, რომ ისინი ხშირად ვერ ახერხებენ საკუთარ ცხოვრებაში განასახიერებენ.
არსებითად, პასაჟი ხაზს უსვამს განსხვავებას თეორიულ პრინციპებსა და მათ პრაქტიკულ გამოყენებას შორის. მიუხედავად იმისა, რომ ფილოსოფიურმა დისკუსიებმა შეიძლება გამოიწვიოს ისეთი სათნოებები, როგორიცაა ერთგულება, ნამდვილი გამოწვევა მდგომარეობს იმაში, რომ ამ სათნოებებით ავთენტურად ცხოვრება. ეს ქმნის გათიშვას ფილოსოფიური აზრის იდეალებსა და ადამიანის ქცევის რეალობას შორის, ხაზს უსვამს იმას, თუ რას ქადაგებს.