მხოლოდ ჩემს ახალგაზრდობაში სამჯერ ან ოთხჯერ შევხედე მხიარულ კუნძულებს, სანამ ისინი დაიკარგებოდნენ ნისლში, დეპრესიაში, ცივ ფრონტზე, ცუდი ქარებმა და საპირისპირო მოქცევამ... მე ისინი სრულწლოვანებად მივიჩნიე. ვივარაუდოთ, რომ ისინი ჩემი ცხოვრების მოგზაურობის ფიქსირებული მახასიათებელი იყო, მე უგულებელვყოფდი მათი გრძედი, გრძედი და მიდგომა. ახალგაზრდა წითური სულელი. რას არ მივცემდი ახლა მუდმივად მუდმივი უთქმელობის უცვლელ რუკას? ფლობდეს, თითქოს, ღრუბლების ატლასს.
(Three or four times only in my youth did I glimpse the Joyous Isles, before they were lost to fogs, depressions, cold fronts, ill winds, and contrary tides … I mistook them for adulthood. Assuming they were a fixed feature in my life's voyage, I neglected to record their latitude, their longitude, their approach. Young ruddy fool. What wouldn't I give now for a never-changing map of the ever-constant ineffable? To possess, as it were, an atlas of clouds.)
ამ რეფლექსიაში მომხსენებელი იხსენებს ახალგაზრდობის დროს განცდილ სიხარულის ხანმოკლე მომენტებს, მომენტებს, რომლებიც მათ სჯეროდათ, რომ დარჩებოდა თანმიმდევრული ზრდასრულ ასაკში გადასვლისას. თუმცა, როდესაც ისინი იზრდებოდნენ, ეს მხიარული გამოცდილება გაქრა, დაჩრდილული იყო ცხოვრებისეული გამოწვევებითა და გაუთვალისწინებელი გართულებებით. სპიკერი გამოხატავს სინანულს ამ ძვირფასი მომენტების დოკუმენტაციის არარსებობის გამო, იმ ვარაუდით, რომ ისინი იყვნენ მათი ცხოვრების მოგზაურობის მუდმივი ელემენტები.
ახლა, სპიკერს სწყურია ხელშესახები სახელმძღვანელო, რომელიც საშუალებას მისცემს მას ნავიგაცია გაუწიონ ამ გაუგებარ სიამოვნებას, რომელიც ჰგავს მუდმივად ცვალებადი ღრუბლების რუკას. ეს სურვილი ხაზს უსვამს ცხოვრებისეული გაურკვევლობის შუაგულში სტაბილურობის სურვილს, ისევე როგორც სინანულს იმის გამო, რომ არ ვაფასებთ და არ ჩავწერთ იმ მშვენიერ მომენტებს, როდესაც ისინი მოხდა, გვიან გავაცნობიეროთ მათი გარდამავალი ბუნება.
