დევიდ მიტჩელის "ღრუბლოვანი ატლასში" ციტატა ხაზს უსვამს ღრმა და ხშირად მტკივნეულ სიმართლეს ადამიანის არსებობის შესახებ. იდეა ვარაუდობს, რომ იმის აღმოფხვრა, რაც ჩვენ ძვირფასია, შეიძლება გამოიწვიოს განკურნებამდე, რაც მიუთითებს პარადოქსზე ჩვენს ურთიერთობებსა და გამოცდილებაში. ეს ასახავს ძირეულ კონფლიქტს საკუთარ თავში, როდესაც ჩვენ ვეჭიდებით სიყვარულს, დანაკარგს და ჩვენს არჩევანს. გათავისუფლების პროცესი, თუმცა არსებითად რთულია, საბოლოო ჯამში შესაძლოა გზა გაუხსნას ზრდისა და გამოჯანმრთელებისკენ.
ეს თემა ეხმიანება რომანის ურთიერთდაკავშირებულ ნარატივებს და აჩვენებს, თუ როგორ ეჭიდებიან სხვადასხვა დროსა და ადგილას პერსონაჟები მსგავს დილემებს. იგი ხაზს უსვამს განადგურებისა და განახლების ციკლს, სადაც გაშვების აქტი არ არის მხოლოდ მსხვერპლშეწირვა, არამედ აუცილებელი ნაბიჯი საკუთარი თავის უფრო ღრმა გაგებისა და განკურნებისკენ მიმავალი გზა. ამ ობიექტივის საშუალებით მიტჩელი ქმნის ისტორიას, რომელიც იკვლევს ადამიანის ემოციების სირთულეს და რთულ ცეკვას სიყვარულსა და დაკარგვას შორის.