იოსარიანმა გააკვირვა, რომ ბავშვებს შეეძლოთ ასეთი ბარბაროსული მსხვერპლი დაზარალდნენ შიშის ან ტკივილის ოდნავი მინიშნება. მან მიაჩნია, რომ მათ ასე სტოიურად წარუდგინეს. ეს რომ არა, მისი აზრით, ჩვეულება მოკვდებოდა, რადგან სიმდიდრისა და უკვდავებისადმი ლტოლვა არ შეიძლება იყოს ისეთი დიდი, ის გრძნობდა, რომ ბავშვების მწუხარებას ექვემდებარება.
(Yossarian marveled that children could suffer such barbaric sacrifice without evincing the slightest hint of fear or pain. He took for granted that they did submit so stoically. If not, he reasoned, the custom would certainly have died, for no craving for wealth or immortality could be so great, he felt, as to subsist on the sorrow of children.)
"Catch-22" -ში, იოსარიანი ასახავს იმ შემაშფოთებელ რეალობას, რომელსაც ბავშვები აწყდებიან, რომლებიც მნიშვნელოვან გაჭირვებას უძლებენ შიშის ან ტკივილის გარეშე. მას გაოცებული აქვს ამ მკაცრი გამოცდილების მიღებას შესანიშნავი სტოიციზმით, მიგვითითებს იმაზე, რომ ასეთი გამძლეობა თანდაყოლილია მათი ბუნებისთვის. ეს დაკვირვება იწვევს მას ეჭვქვეშ აყენებს ჩვეულებებსა და ტრადიციებს, რომლებიც საშუალებას იძლევა ასეთი ტანჯვა.
იოსარიანი ასკვნის, რომ თუ ბავშვებმა ნამდვილად გამოავლინეს თავიანთი ტკივილი, საზოგადოება სავარაუდოდ შეიცვლება სისასტიკის შესაჩერებლად. იგი თვლის, რომ სიმდიდრისა და მემკვიდრეობის სურვილს არ შეუძლია გაამართლოს უდანაშაულოების ტანჯვაზე აყვავება, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ ადამიანის ემპათიას უნდა ჭარბობდეს თვით ინტერესი. ეს ინსაითი ხაზს უსვამს თხრობის ზნეობრივ სირთულეებს, ყურადღებას ამახვილებს თანაგრძნობის მნიშვნელობას საზოგადოებრივი ნორმების ფონზე.