იოსარიანი ისეთი ინტენსიური სამწუხაროა მისი სიღარიბის გამო, რომ მას სურდა მისი ფერმკრთალი, სევდიანი, ავადმყოფი სახე დაეტოვებინა თავისი მუშტით და დაარტყა მას არსებობისგან, რადგან მან გაითვალისწინა ყველა ფერმკრთალი, სევდიანი, ავადმყოფი ბავშვი იტალიაში იმავე ღამით, რომელსაც სჭირდებოდა თმის შეჭრა და სჭირდებოდა ფეხსაცმელი და წინდები.
(Yossarian was moved by such intense pity for his poverty that he wanted to smash his pale, sad, sickly face with his fist and knock him out of existence because he brought to mind all the pale, sad, sickly children in Italy that same night who needed haircuts and needed shoes and socks.)
"Catch-22"-ში, იოსარიანი განიცდის ღრმა მწუხარებას ღარიბი ინდივიდისთვის, გრძნობს უზომო მოთხოვნილებას, რომ ძალადობრივად აარიდოს სახის წინააღმდეგ, რომელიც სიმბოლოა უფრო ღრმა საზოგადოებრივ საკითხებზე. ეს ინტენსიური ემოცია ასახავს არა მხოლოდ პირად იმედგაცრუებას, არამედ კოლექტიურ თანაგრძნობას იტალიაში მრავალი, განსაკუთრებით გაღატაკებული ბავშვების ტანჯვისთვის.
ეს რეაქცია აჩვენებს იოსარიანის მწვავე ცნობიერებას მის გარშემო არსებულ უხეში რეალობის შესახებ და მისი ბრძოლა ემოციების შერიგებისთვის იმ უსამართლობებთან, რომელსაც იგი მოწმეა. მისი სურვილი აღმოფხვრის ამგვარი ტკივილის წარმომადგენლობას, მიგვითითებს რთული ურთიერთქმედებაზე თანაგრძნობასა და უმწეობას შორის სისტემური სიღარიბის პირობებში.