In het boek "Echoes of Autobiography" van Naguib Mahfouz voert de auteur een gesprek met Sheikh Abd Rabbuh al-Ta’i. De discussie draait om het thema optimisme, waardoor het onderzoek naar de bronnen van de positieve vooruitzichten van de Sheikh is. Zijn reactie benadrukt een diepe waardering voor welsprekende uitdrukkingen en mooie woorden, wat suggereert dat deze bewondering een gevoel van hoop bevordert, zelfs bij afwezigheid van actie.
Deze interactie onthult een interessant inzicht in de menselijke natuur, waar alleen het genieten van poëtische taal en doordachte ideeën een gevoel van positiviteit en motivatie kan inspireren. Ondanks het herkennen van de ontkoppeling tussen de idealen die in woorden worden uitgedrukt en de acties die in werkelijkheid zijn ondernomen, blijft de sjeik optimistisch, met de nadruk op de blijvende kracht van schoonheid in taal om de geest te verheffen.