In het werk van Naguib Mahfouz, "Echoes of Autobiography", wordt een aangrijpende observatie gemaakt door Sheikh Abd Rabbuh al-Tayeh met betrekking tot het vluchtige moment van een bruid die haar gezicht onthult voordat het opnieuw wordt bedekt. Deze analogie suggereert een diep verband tussen liefde, schoonheid en de tijdelijke aard van belangrijke gebeurtenissen in het leven, verwant aan de korte pauze van een hartslag.

Dit moment bevat een complexe mix van anticipatie en transformatie, en benadrukt hoe snel de mooiste ervaringen van het leven kunnen verschuiven. Het citaat reflecteert op het delicate evenwicht tussen publieke en private identiteit, en benadrukt de efemere schoonheid van de overgang terwijl de bruid van de ene staat van leven naar een andere wordt verplaatst.