De spreker reflecteert op een diep gevoel van verlies, het gevoel dat het individu dat ze rouwden niet echt was gestorven tot het moment van de begrafenis. Dit suggereert een ontkoppeling tussen de realiteit van de dood en de emotionele ervaring die het met zich meebrengt. Omringd door rouwenden, doet de spreker zich bezig met het reciteren van de nobele koran, zich onderdompelen in het ritueel terwijl hij nog steeds een aanwezigheid van de vertrokken voelt.

Het verhaal benadrukt dat hoewel veel verhalen en gebeurtenissen werden verteld, de finaliteit van het vertrek van de persoon niet was geadresseerd. De spreker erkent aangrijpend dat hun geliefde is vertrokken uit de wereld, die ook is getransformeerd in hun afwezigheid. Deze dualiteit benadrukt de impact van verlies op zowel het individu als de wereld om hen heen.