Een bruiloft was een vreemde ceremonie, dacht ze, met al die formele woorden, die plechtige geloften die door de een van de andere zijn gedaan; Terwijl de echte vraag die aan de twee betrokken mensen moest worden gesteld, heel eenvoudig was. Ben je blij met elkaar? was de enige vraag die moest worden gesteld; Waarop ze allebei moeten antwoorden, bij voorkeur tegelijk, ja.
(A wedding was a strange ceremony, she thought, with all those formal words, those solemn vows made by one to another; whereas the real question that should be put to the two people involved was a very simple one. Are you happy with each other? was the only question that should be asked; to which they both should reply, preferably in unison, Yes.)
De hoofdpersoon reflecteert op de aard van bruiloften en beschouwt ze als bijzondere gebeurtenissen gevuld met formaliteiten en ernstige verplichtingen. Hoewel traditionele geloften worden uitgewisseld, gelooft ze dat de essentie van een succesvolle unie veel eenvoudiger is. In plaats van complexe beloften, moet het paar een eenvoudige vraag over hun geluk samen worden gesteld.
Ze suggereert dat de focus van het huwelijk zou moeten verschuiven naar de wederzijdse vreugde en tevredenheid van het paar, waar het ultieme antwoord idealiter een harmonieuze overeenkomst zou moeten zijn. Dit perspectief benadrukt dat persoonlijk geluk de ware basis is van een relatie, in plaats van de uitgebreide rituelen die vaak gepaard gaan met huwelijksceremonies.